چرا من این آدمی هستم که هستم؟ چرا اصلا تمرکز ندارم؟ چرا در کارم اینقدر بد و عقب هستم و هیچ انگیزه‌ای هم براش ندارم؟ چرا فقط در وجودم اضطراب و ترس هست ولی این ترس اصلا کافی نیست که کاری انجام بدم؟ چرا دلم میخواد مدام بخوابم؟ چرا مدام گرسنه ام؟ چرا همش تپش قلب دارم؟ چرا مدام تصمیم میگرم و اجرا نمیکنم؟ چرا کافی نیستم؟ چرا اینقدر اعصابم خرده؟ چرا نمیتونم کار کنم؟ چرا زندگیم، فکرم و روزگارم اینقدر آشفته است؟ چرا مدام فکر میکنم باید خودم رو از اول اختراع کنم؟ چرا نمیتونم خودم رو دوست داشته باشم؟ چرا همه زندگیم همیشه اینطوری هستم؟ چرا انقدر بالا و پایین میشم؟ چرا نمیتونم یک متوسط دایمی باشم؟
ترنج جان
Welcome to Homo sapiens
همه ما کم و بیش، در زمان هایی این حس ها را تجربه می کنیم، چون ادم هستیم.
مهم این است که دنبال راه حل هستی و حتما پیدا خواهی کرد.
ممنون مانی عزیز. درسته. همه ما آدمیم و به نوعی درگیر همین موضوعات...
ترنج جان دارویی که استفاده میکردی کمک نمیکنه؟ اینها علامت anxiety هست و جدا از تراپی که خط اول درمان هست SSRI برای طولانی مدت راهکار درمانش هست و چون ۱ تا ۲ ماه طول میکشه اثرش رو ببینی معمولا دکترها آرامبخش کنارش تجویز میکنن.
صحرا جون، دکترم وقتی عوض کرد به سیپرالکس اول خیلی خوب بود. بعد برگشتم سر جای اولم. کلی هم وزن اضافه کردم در دو ماه که فکر کنم از عوارضش باشه. من خودم حسم بهم میگه Adult ADHD دارم. حالا با یک مرکز تماس گرفتم ببینم تشخیصم درسته یا نه. ولی خیلی چیزهایی که به ADHD نسبت میدن در مورد من صادقه. کلا Executive Function در من خیلی ضعیفه.
من هم همینم، اتفاقا الان داشتم تو یه وبلاگ دیگه زیر پست دوستی که مطلبی مرتبط با این داشت، همینها را اعتراف میکردم که دلیلش اینه من خوشحالی ام را منوط کرده ام به رسیدن هدفهای گنده و دور از دسترس درحالیکه دارم میفهمم اصلا همینکه من آدمی هستم که همچین هدفهایی برای خودم دارم قابل تحسینم :)) ترنج بیا یه کم با خودمون مهربونتر باشیم، خودمون را بخاطر اینکه دلمون میخواد پیشرفت کنیم هم تحسین کنیم، بعد بمرور برای هر کاری که در راستای این پیشرفتمون انجام میدیم از خودمون تقدیر کنیم و اگر کم کاری کردیم خدمون را تحقیر نکنیم بلکه ببینیم چرا اینطوری شد و سعی کنیم علتهاش را برطرف کنیم.
مرسی زری جون. به نظر من که تو یک دختر خیلی موفق و با پشتکار هستی. من فکر میکنم اگر مثل تو با لیاقت بودم، بهتر بودم. اما خودم نمیدونم. خیلی از عدم تمرکز در عذاب هستم.
من هر وقت رژیمم رو میشکنم همه این چراها میاد تو ذهنم
هاها. من رژیم یکی از هزاران مواقعی هست که این چراها میاد تو ذهنم
من همیشه اینجوری بودم اما از وقتی تیروئیدم ترکید و مرد بدتر شدم.
نگران نباش. تنها نیستی.
مرسی کامشین عزیز. کاش میشد جور دیگری باشیم.
راستی کامشین اگر صلاح دونستی ممنون میشم رمز بلاگت رو به من هم بدی.
من هم هستم.ایدآل های دور از دسترس انتخاب کرده ایم
شما که ماهید رضوان عزیز. درسته ایده آل های دور از دسترس انتخاب کردیم.