دخترک داره بزرگتر میشه ولی هنوز برای من خیلی تازه است و هر لحظه و هر ثانیه از خدا/طبیعت/جهان هستی برای وجودش سپاسگزارم. همینطور برای وجود فلفلی. فکر میکنم امکان دوست داشتن و دوست داشته شدن، بهترین هدیه‌ای هست که آدم در زندگیش داره. بعضی شبها که فلفلی میاد تو تختم و سرش میگذاره زیر گردنم و خرخر میکنه، تمام وجودم سرشار از سپاسگزاری میشه که محبت یک گربه کوچولو در دل من هست و محبت من در دل اون. همینطور برای جوجه. فکر میکنم چقدر خوبه که لایق دوست داشته شدن و دوست داشتن شدم. خیلی وقتها این احساس انقدر شدیده که از شدت لذت گریه میکنم.تقریبا هر روز گریه میکنم. اونقدر حجم احساس بزرگ و پررنگه که تمام زندگیم شده رنگین کمون.
خیلی شکرگزار این روزهای زندگیم هستم. این موهبتی که در هر لحظه اش هست. وجود کسانی که دوستشون دارم و حس عمیق عشقی که در هر نفس حس میکنم. خدایا؛ اگر هستی ازت سپاسگزارم. کمک کن که لیاقت این همه محبت رو داشته باشم:
مادر خوبی برای دخترکم باشم.
شریک و دوست خوبی برای همسرم باشم.
فرزند خوبی برای پدر و مادرم باشم.
پشتیبان و همدم خوبی برای برادرم باشم.
مای دلگرمی و آسایش و شوق برای فامیل و دوستان دور و نزدیکم باشم.
آدم مفیدی در زندگی باشم و وجودم منشاء خیر برای دیگران باشه.
آمین
نشستیم و نتیجه انتخابات آمریکا رو نگاه میکنیم. بخاطر سلامت روان جیسون هم که شده امیدوارم بایدن ببره ، هر چند زیاد امیدوار نیستم.
جوجه تا یک ربع پیش تو بغلم خوابیده بود. کمی رفلاکس داره و بنابراین بعد از شیردادن یک بیست/سی دقیقه‌ای نگهش میدارم و امروز مثل اینکه از هر روز دیگری بیشتر ناراحته چون همینکه میگذارمش تو گهواره دوباره بیقراری میکنه. البته گریه نیست و بیشتر به غر زدن میمونه. الان هم گذاشتمش تو گهواره شروع کرده به سروصدا کردن. ولی فعلاً میگذارم گهواره کمی تکونش بده تا شاید خوابش ببره. گاهی فکر میکنم شاید این گهواره و اینطور قنداق کردن بیشتر اذیتش میکنه. البته اصولاً وقتی میخواد خوابش ببره مثل همه بچه‌ها بیشتر تکون میخوره و قنداق کردن آرومش میکنه و سریعتر و بهتر میخوابه، ولی گاهی مدام در تقلاست که دستهاش رو از قنداق بیاره بیرون و خیلی تکون میخوره. گاهی فکر میکنم همین تکونها (حرکتی مثل شنای پروانه به خودش میده) باعث میشه که به معده‌اش فشار بیاد و کمی بالا بیاره.
**چند خط بالا رو عصر نوشتم. الان ساعت دوازده و چهل دقیقه صبحه و اصولا بهتره بخوابم. ولی کلی فکر و خیال تو ذهنم هست که باید بنویسمشون. بیشتر از اون بسیار نیاز دارم که دست به عمل بزنم و یک سری کارها رو هر چه سریعتر راست و ریست کنم. این روزها با جی در مورد مساله سرپرستی جوجه درصورتی که ما بمیریم حرف میزنیم. اینکه چه کسی سرپرستی جوجه رو به عهده بگیره و منابع مالی چه جوری تامین بشه. احساس میکنم هیچ اطلاعی از این موارد ندارم و باید بیشتر بخونم. فعلاً به توافق رسیدیم که از یکی از دخترخاله‌های من درخواست کنیم که مادرخوانده جوجه بشن. همسر تمایل چندانی به اینکه برادرش پدرخوانده بشه نداره. هرچند من فکر میکنم برادر همسر بسیار جوجه رو دوست خواهد داشت و هرکاری خواهد کرد که دخترک راحت باشه اما در عمل فکار میکنم طرز تربیت دخترخاله من بیشتر به ایده‌آلهای ما شبیه هست.
راستی اگر کسی از شما در مورد مسایل مالی خبره هست، میتونه من رو راهنمایی کنه که بهتره پولی که در بانک دارم رو صرف پرداخت وام خونه بکنیم یا برای دوران بازنشستگی سرمایه‌گذاری کنیم؟
دلم میخواد هر روز بنویسم اما تا به خودم میام میبینم چند روز گذشته و من ننوشتم. مثلاً مطلب 22 اکتر رو نوشته بودم اما بعدش جوجه گریه کرده بود و من کلاً یادم رفته بود پست کنم و بعدش هم وقت نکردم بنویسم تا الان. این ویکند رو با خانواده گذروندیم. دیروز شنبه من دل رو به دریا زدم و جوجه رو برداشتم و رفتم خونه خاله‌ام. دخترخاله‌ها هم اونجا بودن و خیلی خوب بود دیدنشون و کمکهاشون. هرچند که آدم مدام استرس کورونا رو داره. مثلاً هربار بچه‌ها نزدیک میشن باید بهشون بگی عقب بایستند و یا هر وقت بزرگترها میخوان بغل کنند، باید یادآوری کنی که دستهاشون رو بشورن و ماسک بزنن. کلاً یک جورهایی آدم راحت نیست. مثلاً دیروز که داشتم جوجه رو میبردم عوض کنم، دخترخاله‌ام به دختر بزرگش که دبیرستانی هست گفت که بیاد کمکم. واقعاً وجودش هم کمکی بود چون جوجه احتیاج به شستن داشت و دخترک آب رو باز کرد تا دماش متعادل بشه و ... ولی در عین حال هم ماسک نزده بود و من همش میخواستم یه جورایی از جوجه دور نگهش دارم. برای من بخصوص که تثبیت مرزهای شخصی سخته و همش استرس دارم که مردم رو برنجونم کلاً موقعیت تنش‌زایی هست. نمیدونم چرا انقدر برام سخته که مرزهام رو مشخص کنم و خواسته هام رو بیان کنم. همش فکر میکنم فلانی داره در حق من لطف میکنه که مثلاً میخواد کمک کنه و الان من اگر ازش بخوام که ماسک بزنه، ناراحت میشه.
دیشب خاله‌ام جوجه رو گرفت و با ماسک و رعایت نکات ایمنی بهش شیر داد. در عین حال دختر کوچیک اون یکی خاله‌ام همش نزدیکش میشد و یه دخترخاله دیگرم هم از این موقعیت عکس گرفت و تو تلگرام فرستاد به گروه خانوادگی خودمون. من صبح که بیدار شدم به جوجه شیر بدم دیدم که مامانم این عکسها رو فرستاده به گروهی که جی و خانواده‌اش توش هستند. راستش خیلی ناراحت شدم. یا شاید اگر بخوام صادق باشم خیلی ترسیدم. ترسیدم که جی این عکسها رو ببینه و با من دعوا کنه که چرا گذاشتم بچه ها بدون ماسک به دخترک نزدیک بشن. در نتیجه به مامان توپیدم که چرا اون عکسها رو گذاشته تو اون گروه. مامان من هم که اصلاً نمیشه بهش چیزی گفت بدون اینکه بهش بربخوره. کلی شاکی شد و کلاً آسمون رو به ریسمون دوخت که "لابد جی نمیدونسته که تو رفتی خونه خاله ات و حتما" خونه نبوده و رفته بوده سراغ موزیکش" و اینکه "من اون رو (مادرم رو) مثل یک مادر نمیدونم که حرفهای دلم رو بهش بزنم" و اینکه "من همش نگران این هستم که تو با جوجه تنها باشی" و ... این در حالی هست که جی بیچاره خونه بود و داشت خونه تمیز میکرد. همه اینها اثر اون اختلافی هست که تابستون قبل وقتی مامان و بابا اینجا بودن ایجاد شده. وقتی جی همش گیر میداد و گذاشت و چند روز رفت مسافرت. و آهان مامان نوشت که "من اگر مادر بودم و مورد احترام ..." من هم در جوابش نوشتم که من کی به شما بی‌احترامی کردم و هرچیزی به شما بگم بهتون برمیخوره اونوقت بهم میگید چرا حرف دلت رو به من نمیزنی..خلاصه که به هیچ دلیلی یک دلخوری بین من و مامان ایجاد شد که علت اصلیش ترس من از عصبانی شدن جی بود هر چند که صبح هم جی عکسها رو دید و هیچ اعتراضی هم نکرد که چرا بچه دخترخاله بدون ماسک نزدیک جوجه ایستاده. امروز در نهایت تا خیلی دیروقت دخترک شیر خورد و چون شیر صبح رو جی بهش داد من هم دیگه سرساعت 8 بیدار نشدم و تا دیروقت خوابیدم. این بود که وقت نکردم به مامان اینها زنگ بزنم که حالا حتماً فکر میکنه بخاطردلخوریه. عصر با خانواده جی قرار داشتیم. اول رفتیم پارک نزدیک خونه. اونها قهوه و مافین خریده بودند. کمی در پارک نشستیم و کمی تاب بازی کردیم ولی چون سرد بود، در نهایت اومدیم خونه ما. همسر برای شام تورتلینی درست کرد. برادر جی و خانمش خیلی بچه دوست دارند و تا وقتی جوجه بیدار بود بغلش کرده بودند و حتی شیرش رو هم اونها دادن. البته باز هم ماجرای ماسک پیش اومد که جاریم اول که جوجه رو بغل کرد ماسک نداشت. چندبار پدر همسرم بهش گفت ولی کاملاً نادیده گرفت و در نهایت جی که خیلی راحتتر از منه در گذاشتن مرزها ازش خواست که ماسک بزنه. ولی در نهایت به استثنای ناراحت شدن مادرم روز خوبی بود. حالا که به رفتار خودم نگاه میکنم این برداشتها رو دارم:
1- باید در مورد گذاشتن مرزهای شخصیم جدیتر باشم و بتونم به دیگران بگم که لطفاً اگر میخواهید به بچه من نزدیک بشید ماسک بزنید. درسته که موقعیت خیلی ناراحت کننده ای هست ولی اگر من نتونم برای سلامت بچه‌ام پا پیش بگذارم و ازش مراقبت کنم چطور مادری هستم.
یک قسمت مهم ماجرا هم برمیگرده به ترس من از عکس العمل جی. مثلاً ترس از اینکه عکس رو ببینه باعث شد من به مامان بتوپم و این اصلاً جالب نیست. جی حق داره از من ناراحت بشه که چرا مراقب دخترک نبودم و گذاشتم مردم بدون ماسک بهش نزدیک بشن اما ترس من از جی در این زمینه و اینکه بخوام با نگذاشتن عکس قضیه رو بپوشونم، اصلاً درست نیست. شاید این یکی از موضوعاتی هست که باید در وقت مشاوره فردا راجع بهش حرف بزنم.
3- نمیدونم رفتارم با مامان چطور باید باشه. میدونم که نظر مامان درباره بعضی رفتارهای جی درست هست اما در نهایت این زندگی من هست و دلم نمیخواد راه برای دخالتهای مامان به زندگی من باز بشه -هرچند که همیشه به خودش حق میده که نظر بده- و اینکه حتی کوچکترین انتقاد و یا اعتراض بهش رو نمیتونه تحمل کنه. احتیاج دارم با یک مشاور که با فرهنگ ما آشناست حرف بزنم. برای غربی ها کلاً خیلی راحتتره که حریم شخصی خودشون رو داشته باشند و اصولاً خیلی مادر و پدرهای غربی اصلاً به خودشون اجازه چنین کاری رو نمیدن. اما در فرهنگ ما و بخصوص خانواده ما مادرم به خودش حق میده که راجع به همه چیز اظهار نظر کنه.
*فردا وقت مشاوره زوج‌درمانی داریم. خیلی نگرانم. چیزهایی هست که باید حلشون کنیم و از اینکه در نهایت این مشکلات حل نشه و نتیجه اون چیزی که میخواهیم نباشه نگرانم میکنه.
دستاوردهای امروز:
1- همونطوری که با خودم قرار گذاشته بودم، بعد از اینک جوجه صبح از خواب بیدار شد و شیرش رو خورد؛ من دیگه نخوابیدم و شروع به مرتب کردن خونه کردم.
2- برای خودم و جیسون شام درست کردم.
3- کمی یخچال رو تمیز کردم و سبزیجات و میوه‌جات کهنه و فاسد شده رو دور ریختم.
4- ظرف نشسته تو سینک نگذاشتم برای فردا.
امروز با اینکه خونه بودم، کار چندانی نکردم. البته تا حدی خوب بود و یک سری کارها جلو رفت ولی جوجه یک کم بدخواب‌تر از وقتهای دیگه است امروز و همش دلش میخواد در بغلم بخوابه. بالاخره برگردوندنیهای آمازون رو تموم کردم که باید برگردونم.
بیست و چهار ساعت خیلی سریعتر از اونچه که فکرش رو میکنم تموم میشه و گاهی واقعاً نمیدونم وقتم کجا میره، اما سرانگشتی که بخواهیم حساب کنیم:
- حداقل هشت بار رسیدگیهای اولیه به جوجه هر کدوم حداقل چهل و پنج تا نود دقیقه وقت میبره که بخوام سرجمع حساب کنم حداقل هشت-نه ساعت روز فقط رسیدگی به نیازهای اولیه جوجه است.
- حدود شش تا هفت ساعت خواب که به تکه های دو-سه ساعته تبدیل میشه.
- مکالمه تصویری با خانواده در ایران که حدود بیست تا چهل دقیقه روزی زمان صرفش میشه.
- حدود یک ساعت فیلم نگاه کردن با جی.
- دو ساعت برای خورد و خوراک و مرتب کردن اوضاع.
نتیجه‌گیری: وقتی که از دست میره معمولاً وقتی هست که در اینترنت سپری میشه. گاهی این زمان مفید هست مثل خوندن مقاله درباره خواب جوجه جان، ولی خیلی وقتها فقط اعتیاد هست به واتس اپ و اینستاگرام و ... بعلاوه گاهی زیادی از حد وقت صرف تلویزیون دیدن میشه که باید حلش کنم.