احساس میکنم خیلی وقت است که ننوشتم. هفته گذشته سرم بیشتر گرم مهدکودک حنا بود. این مهدکودک جدید خوبیش اینه که برای چند روز اول من رو هم در کنار حنا راه میدادن تو که به نظرم خیلی در آرامش حنا موثر بود. روز اول سه‌شنبه- یک فوریه، دو ساعت در مهد بودیم و من هم کنارش بودم. روز دوم من یک ساعت کنارش بودم و وقتی رفتند بیرون برای هواخوری و بازی، من خداحافظی کردم و بعد از یک ساعت رفتم دنبالش. روز سوم من بیشتر از نیم ساعت نموندم و ظهر رفتم دنبال حنا. روز چهارم دیگه حنا رو از در تحویل دادم.قرار شد بر اساس حال و روز حنا بهم خبر بدن که کی برم دنبالش. ظهر تلفن کردن که حالش خوبه و تونستن تو مهد بخوابوننش. گفتند بعضی بچه‌ها بعد از بیدار شدن خیلی بیقراری میکن و اگر حنا هم بیقراری کنه، میگن که برم دنبالش. ولی دوباره ساعت دو تلفن کردن که بیدار شده و داره میان‌وعده میخوره و سه و نیم برم دنبالش. از دوشنبه هم که دیگه طبق روتین معمول دارم میبرمش. دوشنبه کمی سختتر بود و کلی گریه کرد. ولی یواش یواش داره عادت میکنه. دیروز که لباسش رو میپوشوندم و میگفتم که "آماده بشیم بریم مهد؛ حنا با دوستاش بازی کنه"، طفلکی با یه صدای مظلومی میگفت "نه، نه". سه‌شنبه همین‌که رسیدیم به پارکینگ نه گفتن و گریه رو شروع کرد. دیروز بهتر بود و تا بالا رفتن از پله‌ها گریه نکرد. امروز فقط وقتی تحویل مربی دادمش کمی گریه کرد. در کل مربیهاش از تطابقش راضی هستند . 

من هم اوضاعم بد نیست. دوشنبه و سه‌شنبه بعد از گذاشتن حنا، اشکام در اومد. مادرو پدر شارلت که همکلاسی حناست من رو دم پله‌ها دیدن و کلی دلداری دادن که اولش سخته ولی بچه‌ها زود عادت میکنند. واقعیت اینه که آدم با اینکه میتونه از نظر عقلی و احساسی به نفع بچه و همینطور مادره که بچه بره مهدکودک؛ اما بازهم جدا شدن آسون نیست. با اینکه حنا تقریباً یک سال و نیمش بیشتر نیست، من گاهی دلم برای اون روزهای نوزادی که  یک جغله نوزاد بیشتر نبود و بهش شیر میدادم تنگ میشه. کلاً فرایند بزرگ شدن، فرایند بسیار عجیبیه. یک جورایی در ذاتش رنج نهفته است. میخواهی بچه‌ات بزرگ شه، قد بکشه، بال و پر داشته باشه و تا جایی که میخواد پرواز کنه، و در عین حال هم میخواهی بچه‌ات کنارت باشه که بتونی ازش در مقابل بیرحمی‌ها و سختی‌های زندگی مراقبت کنی. میخوای همینطور کوچک بمونه و دغدغه‌هاش بزرگ نشن.و میدونی که گریزی نیست. میدونی که این پرنده یک روز آشیانه تو رو ترک خواهد کرد و وظیفه تو بعنوان مادر اینه که برای اون روز مهیاش کنی. 

جالب اینه که حالا که حنا مهد میره، من اصولا باید وقت بیشتری برای خودم داشته باشم و تا الان در عمل اینطور نبوده. کلی کار لیست کردم که در این یک ماه باقیمانده انجام بدم. فکر میکردم که هر روز بعد از اینکه حنا رو گذاشتم مهد، میرم یوگا و بعدش درس میخونم و یا کارهام رو انجام میدم. یک لیست بلند بالا از کارهایی هست که باید انجام بدم شامل خونه‌تکونی، سرویس ماشین، گل‌کاری، چاپ و قاب گرفتن عکسها نوشتم. فعلاً که دو هفته گذشته و من تقریبا هیچکار نکردم. تا سرم رو بالا میارم، میبینم ساعت چهار شده و باید برم دنبال حنا. واقعاً یعنی چی. امروز رفتم حساب اینستاگرام و فیسبوک رو غیرفعال کردم که تا یک مدت بتونم روی کارهام تمرکز کنم. مهمترین دغدغه‌ امروزهام همونطور که در پست قبلی نوشتم شغلم هست که البته امروز به یک نتیجه‌هایی رسیدم که باید راجع بهش بنویسم. البته در جهت ثبت در تاریخ و همینطور برای تشویق خودم باید بگم که این دو هفته جرات کردم و با سه نفر از مدیران و همکاران شرکتم  مصاحبه اطلاعاتی داشتم که جالب بود و بازخوردهای خوبی گرفتم و کلی به معلوماتم راجع به شرکت و افراد جدید اضافه شد. کلاً یکی از کارهایی که میخوام بیشتر روش تمرکز کنم همین ارتباط با آدمها و قرار دادن خودم در محیط رشد هست. 

راستی که باورش میشه که من خوش‌خواب هر روز ساعت شش و نیم بیدار شم که غذا و وسایل حنا خانم رو مهیا کنم؟! فکر کنم اگر برم سرکار باید پنج‌ونیم اینها بیدار شم و حنا رو هم یک ربع به هفت اینها بیدار کنم که بتونم یک ربع به هشت بگذارمش مهد و خودم هم هشت سرکار باشم. خدا خودش رحم کنه!