خدا ساله که ننوشتم. البته خدا سال که اغراقه ولی خیلی وقته که ننوشتم و مدیونید فکر کنید که این مدت که غایب بودم مشغول انجام کار فوق‌العاده‌ای بودم. نه همون کارهای همیشگی. حتی نتونستم سریال دیدن سریالی (ّینج واچینگ) رو ترک کنم. اینه که شاید از خجالت نمیخواستم بیام اینجا. ولی خوب اول و آخرش که باید میومدم. کلا عقب انداختن کارها همیشه اینطوریه.آدم اگر کاری رو سر وقتش انجام بده -حتی اگر نصفه و نیمه انجام داده باشه- خیلی شرف داره که هی عقب بندازه به امید اینکه کامل و خوب انجامش بده. البته این توضیح واضحاته ولی برای من اغلب اینطور نیست. یعنی همیشه مترصد زمان مناسب هستم تا اون کاری که کامل هست انجام بدم و اون زمان مناسب هیچوقت نمیاد و بعد هم اونقدر دیر میشه که  دیگه نمیشه انجامش داد. 

در این مدتی که ننوشتم حنا یک ساله شده؛ براش تولد گرفتیم؛ بالاخره دو تا دندون در آورده؛ بالاخره راه افتاده - بیشتر چهار دست و پا  ولی گاهی هم از جایی میگیره و بلند میشه و چند قدمی راه میره- از دوشنبه قراره که یک روز در هفته بره مهد کودک تا به تدریج روزهاش رو زیادتر کنم. قصدم اینه که  از روزهایی که مهده استفاده کنم برای درس خوندن و ... شاید فرجی بشه و من یک قدمی در راستای بهبود خودم بردارم.چند کلمه هم حرف میزنه دخترک. بخصوص فلفلی (خواهر بزرگ گوش مثلثیش رو) خیلی صدا میکنه. گاهی میریم با هم کتابخونه کلاسهای آواز و ... کلاسهای شنا متاسفانه خیلی زود پر شدن و من تو صد جا اسمم رو گذاشتم تو لیست انتظار ولی هیچ کدوم جا ندادن متاسفانه. 

 خودم بد نیستم. سه شب در هفته با یک مربی ورزش در ایران تمرین میکنم. وزن کم نکردم چندان. چون خوردنم رو اصلاح نکردم ولی کمی سایزم بهبود پیدا کرده.  البته نه اونقدر که مشهود باشه ولی بهتر از هیچیه. 

حالا که طلسم نوشتن شکسته؛ ایشالا بیشتر مینویسم. گفتم این چند خط رو بنویسم تا بعد.