مثلا سرکار هستم و هزاران کار انجام نشده دارم که باید انجام بشه. ولی نه دیروز و نه امروز اصلاً خوب کار نکردم. حواسم همه جا هست بغیر از کار و بیشتر از هرزمان دیگری احتیاج دارم که خوب کار کنم ,هم باید کلی کار عقب افتاده رو سر و سامان بدم و هم باید کلی دستورالعمل بنویسم برای کارمند جدیدی که قراره کارهای من رو در طول مرخصی زایمان به عهده بگیره. فکر میکنم باید سعی کنم بیشتر برم شرکت چون اونجا بهتر کار میکنم و یا ساعت کاریم رو کمی زیاد کنم تا جبران این وقتهایی که تلف میکنم بشه.

خونه خیلی آشفته است و باید مرتب بشه. هنوز خیلی از کارهای اتاق بچه مونده. چند روز پیش در مارکت پلیس فیس بوک دیدم یکی گهواره نوزادی رو که خیلی وقت بود دنبالش میگشتم و البته خیلی هم گرون هست رو گذاشته داره میفروشه. خودشون دوهفته قبل خریده بودند ولی بچه ازش خوشش نیومده بود و استفاده نکرده بودند. خلاصه که با پونصد دلار زیر قیمت اصلی ازشون خریدم. این  گهواره فقط تا شش ماهگی قابل استفاده است ولی بعدش میتونم تقریباً به دو-سوم قیمت نوش بفروشم. بنابراین دیگه دل رو به دریا زدم و خریدمش. فروشنده یک مرد جوون هندی و خیلی خوب بود که حتی رسید رو هم داد دستمون که اگر خواستیم از خدمات پس از فروش استفاده کنیم هم مشکلی نداشته باشیم.

نمیدونم چرا ولعم به خوردن چیزهای شیرین تموم نشده و همچنان دلم یک خوردنی شیرین میخواد. مثلاً کیک یزدی با آب پرتقال... البته دیگه سعیم رو میکنم که نخورم و فقط به خوردنی های سالم اکتفا کنم. بدیش اینه که حتی میوه هم نمیتونم به میزان دلخواه بخورم. اون هم در این فصلی که هلو و شلیل و گیلاس و توت فرنگی و بلوبری و ... همه جا ریخته. مثلاً امروز صبحانه نون جو خوردم با نصف موز. میان وعده یک سیب کوچک با پنیر و حالا میتونم فقط یک واحد میوه دیگه بخورم (مثلاً یک دونه شلیل). برای ما ایرانیها که کلاً خیلی میوه خور هستیم اصلاً کافی نیست. 

تازگی موردهای  کورونا در شهر ما داره زیاد میشه. مثلاً امروز سیزده تا مورد جدید داشتیم و در طول ویکند هم شصت و دوتا مورد جدید. البته ارقام و اعداد ما کلاً قابل مقایسه با همسایه جنوبیمون نیست و خیلی کمه ولی در عین حال اینکه سرنمودار به بالا داره میره نگران کننده است. آمریکاییها الان خیلی پیش کانادایی‌ها منفور شدن چون یک عده‌شون به دروغ میگن که میرن آلاسکا و از مرز رد میشن ولی بعد اینجا تعطیلات میمونن و خودشون رو هم قرنطینه نمیکنن و باعث پراکنده شدن بیماری میشن. خلاصه که تا بحال انقدر در کانادا احساسات ضد آمریکایی ندیده بودم و اکثر جامعه مخالف باز شدن مرز بین کانادا و آمریکا هستند که برای من یکی کاملاً قابل درک هست. 

در این راستا، گروه فیسبوکی که برای بارداری من عضوش هستم اغلب آمریکایی هستند. امروز بحث شدیدی درباره واکسن زدن و یا واکسن نزدن در جریان بود.من اصلاً این ضدواکسنها رو درک نمیکنم ولی تعجبم از تعداد زیادشون بود. خیلیهاشون از اینکه این "حقشون" هست که واکسن نزنن استفاده میکنند انگار که این یک توجیه علمی علیه واکسن زدن هست. واقعاً گاهی از راهی که دنیا در پیش گرفته میترسم. افراطی گری و پخش اطلاعات دروغ و کلی آدم که فکر میکنند چیزیهایی که در اینترنت میخونن درست هست و بدون تحقیق بازنشرش میکنن و بدتر از اون فکر میکنند چون چندتا مقاله خوندن از خیلی از متخصصها باسوادتر هستند و ... من رو جدا میترسونه. حتی از خودم هم میترسم چون میبینم که ساعتهای کتابخونی من کمتر و کمتر داره میشه و ساعتهای تلویزیون دیدن و در اینترنت گشتن افزایش پیدا میکنه. آیا جامعه بشری اونطور که ما میشناسیم رو به زواله؟ آیا ارزشها در حال عوض شدن هستند؟ و آیا ما آدمها میتونیم راه درست رو در میون این هجمه از اطلاعات رنگ و وارنگ پیدا کنیم؟