هنوز هم در سیکل معیوب تنبلی و کاری نکردن دست و پا میزنم که معمولاً باعث میشه حس بدی نسبت به خودم داشته باشم و حس بدی که نسبت به خودم دارم هم حس کاری نکردن و در قعر فرو رفتن رو بیشتر میکنه. بهتره که بیشتر از این چرخه معیوب حرف نزنم که حالم بدتر نشه. 

بابا بیمارستان بستری شده از دیروز و من خیلی نگرانش هستم. یک ده روزی بود که مریض بود و خونه و دکترها از راه دور و از طریق دخترخاله‌ام براش دارو تجویز میکردن. ولی هرچند تبش پایین اومده بود، همچنان مریض احوال بود و نمیتونست غذا بخوره. چون بیماری پیش زمینه داره، و سیستم ایمنی بدنش پایینه، سعیشون بر این بود که بابا راهی بیمارستان نشه. ولی در نهایت دیگه از دیروز به این نتیجه رسیدن که بهتره بره بیمارستان. مثل اینکه دچار کم خونی شدید شده و بهش از دیروز دو واحد خون تزریق کردن. الان هم مشغول سی-تی اسکن و ام آر آی و آزمایشهای دیگه  هستند تا تشخیص بدن که چه چیزی باعث این کم خونی شده. نگران هستم و کار چندانی از دستم بر نمیاد. شرایط اصلاً طوری نیست که بتونم مرخصی بگیرم و یک ماه برم ایران و کمی کنارشون باشم. برادرم هم در یک گوشه دیگه دنیا همین وضعیت رو داره. دلم خیلی برای مامان و بابا میسوزه  که تنها و غریب تو بیمارستان هستند. مامان خودش با آرتروز و درد و .. سر و کار داره و الان اصلا وقتی نیست که بخواد شب تا صبح بیمارستان بمونه و بعد هم همه روز این ور و اون ور بدوه. خلاصه که اصلا حس و حال خوبی ندارم و دستم هم به جایی بند نیست. بازهم خوبه که دخترخاله‌ام همونجا پزشکه و حواسش به بابا و مامان هست. فکر کنم تا آخر عمرم مدیون دخترخاله‌ام باشم بابت اینهمه محبتش. 

دیگه اینکه کاش فردا احساس بهتری داشته باشم. کاش فردا بهتر کار کنم.