استارباکس هستم. اومده بودم یک سری چیزهایی که خریده بودم رو پس بدم، برم به ماشین بنزین بزنم و بعد بیام استارباکس. ولی وقتی رسیدم به مغازه، دیدم کردیت کارتی که باهاش خرید کرده بودم رو جا گذاشتم خونه. البته مغازه نزدیک خونه بود و میتونستم برگردم و کارت رو برگردونم. اما تصمیم گرفتم که فردا اینکار رو انجام بدم و به جاش یک راست بیام استارباکس. البته اینجا خیلی شلوغه و موزیک هم خیلی بلنده. آها، چقدر باحال. همینکه داشتم این کلمات رو تایپ میکردم، مدیر این شعبه اومد و ازم پرسید که تجربه‌ام در اینجا چطور بوده و من هم گفتم که موزیکشون خیلی بلنده و رفتن صداش رو کم کردن.
مشاوره دیروز خوب بود. البته از خود مشاور چندان خوشم نمیاد چون تقریباً بیشتر اوقات خودش حرف زد و کمتر من صحبت کردم. اما یک سری نکته گفت که یک جورهایی به یادم انداخت که من در درون آدم قویی هستم. مثلاً اینکه تصمیم‌گیری برای من مشکل هست، چندان عجیب نیست چون از بچگی با مادری بودم که کنترل بزرگی روی زندگیم داشته و تصمیمهای زندگی رو برام گرفته. بنابراین این مهارت از بچگی در من تقویت نشده. همینطور به یک سری نکته از جدایی از همسر اولم اشاره کرد و اینکه تصمیم بزرگی بوده که علی‌رغم همه مسایل شخصی، مالی و ... تونستم اون چیزی که برای خودم مهم بوده انجام بده. یک جورهایی انگار این یک تولد دوباره برای من بوده. درسته که گاهی در نظرم من بعد از جدایی، اشتباهاتی هم مرتکب شدم اما بعد از صحبتهای اون که به عقب نگاه میکنم، فکر میکنم اونها همشون یک مراحل یادگیری برای شناخت خودم بودن. دسته‌ای از آدمها هستند که امکان داشتند که اشتباهات زندگیشون رو در دوران تین ایجری و بیست‌سالگی انجام بدن. برای من این امر به سی‌سالگی موکول شد. زندگی برای هرکسی متفاوته و شاید خوب میبود اگر این امکان رو داشتم که در بیست‌سالگی چیزها رو تجربه کنم. اما خوب، نشده و دیگه کاریش نمیشه کرد.
مشاور همینطور به نقش جیسون در زندگی من اشاره کرد. اولین دیداری که باهم داشتیم در کوهنوردی و صحبتهایی که کردیم و ارتباط آنیی که بین ما برقرار شده. اون احساس گرم و نادر پذیرفته شدن و دوست‌داشته شدن برای همون کسی که هستیم. یک جورهایی چشم من رو به روی این واقعیت که جیسون در زندگی در واقع پشتیبان منه و اینجاست که من صدای درونم رو پیدا کنم باز کرد. واقعیت اینه که جیسون داره تلاشش رو جهت پیشرفت من میکنه، پشتیبان من در تصمیم‌گیریهاست. مثلاً همین دوماهی که سرکار نرفتم و حقوقم کم شده-با وجود زیاد شدن هزینه‌های خونه و ..- به هیچ عنوان اعتراضی نکرده و هر وقت صحبتش پیش اومده بهم میگه تا هر وقتی که احتیاج داری، مرخصی بگیر. همه اینها چیزهایی هست که باید قدرش رو بدونم. البته که جیسون فرشته نیست و عیبهایی هم داره. ولی در کل، واقعاً کسی هست که اگر بخوام همین امروز کارم رو رها کنم و مثلاً برای دانشگاه ثبت‌نام کنم، مشوق من خواهد بود. اینکه بهم باور داره و دوستم داره و کنارم هست باید یادم باشه.
در کل مشاوره دیروز به من کمک کرد دو نکته مهم رو تشخیص بدم: یکی دوست داشتن خودم و اعتماد به تواناییها و قدرتی که میدونم درونم هست و میتونه با سخت‌ترین شرایط کنار بیاد و بهترشون کنه. دوم وجود یک پشتیبان مهم در زندگیم که من رو بخاطر خودم دوست داره و میخواد که من بدرخشم و قوی باشم.
دومین روز از مرخصی هاست که تنها هستم و چندان هم بد نبوده. دیروز ساعت 8 بیدار شدم و روتین روزانه ام رو انجام دادم. حتی کمی ورزش هم کردم. برای صبحانه املت تخم‌مرغ و پنیر خوردم بدون نون. بعد هم کمی فایلهام رو مرتب کردم و رسیدهای دکترها رو به شرکت بیمه فرستادم. بعد هم رفتم دنبال دخترخاله‌ام و نوزاد چهارماهه‌اش و با هم رفتیم دور دریاچه قدم زدیم. بچه دخترخاله‌ام رو خیلی دوست دارم. دخترخاله‌ام خیلی راحته و از اون مادرهای استرسی نیست. به همین جهت راحت میتونم بچه‌اش رو بگیرم و مثلا شیر بدم، یا لباسش رو عوض کنم. بوی بچه خیلی بوی قشنگیه. بوی شیر آمیخته با لوسیونی که به تنش میزنم و بوی آرامش و معصومیت. گاهی دلم میخواد که کاش بچه خودم بود. میتونستم خیلی دوستش داشته باشم و شاید میتونستم مادر خوبی باشم. اما بهرحال گذشته. شاید باید اجتناب کنم از دیدن کسانی که بچه کوچک دارند. اینطوری کمتر حسرت میکشم و البته کمتر غمگین میشم. بعد از پیاده‌روی رفتم خرید و کمی برای خونه خرید کردم. عصر که رسیدم خیلی خسته بودم و تقریباً بعد از جابجایی خریدها کار زیادی انجام ندادم. سرم هم خیلی درد میکرد. عصر با جیسون کمی حرف زدیم. شام آماده نکرده بودم. فقط کته گذاشتم و با خورشتی که از چند روز قبل مونده بود خوردیم. در حین شام هاکی نگاه کردیم که تیممون (Canckus) باخت. بعد هم یک برنامه طنز سیاسی نگاه کردیم. بعد از شام جیسون رفت که یک سری کارهای شخصی انجام بده. من هم تصمیم گرفتم که در نت‌فلیکس فیلم مستند ببینم. نمیدونم این فکر بکر از کجا به ذهنم رسید که خوبه مستند "End Game"رو نگاه کنم. این مستند درباره کسانی هست که در آخرهای زندگیشون هستند و چطور میتونن باهاشون کنار بیان. با توجه به روحیه‌ام اصولاً نباید نگاه میکردم. اما فکر کردم شاید دیدن کسانی که به مرگ نزدیک هستند حس خواستن به زنده موندن رو در من تقویت کنه. یکی از اصلی‌ترین شخصیتهای این مستند، یک خانم ایرانی بود به اسم میترا که سرطان داشت و چندان وقتی برای زنده موندن نداشت. مادرش و همسرش هم بودن و یک پسر هشت-نه ساله. راستش رو بخواهید اونقدر حس خانواده ایرانیش به من نزدیک بود که نمیتونستم باهاش هم‌ذات پنداری نکنم. در انتخاب بین موندن در بیمارستان و به مداوا ادامه دادن، رفتن به هاسپس یا در خونه مردن. خانواده‌اش نمیتونستند تصمیم بگیرند که چکار کنند. واضحه که کلی گریه کردم. به جیسون گفتم اگر یک روزی من در این شرایط بودم من رو به هاسپس ببرن. نمیدونم. شاید هم مردن در خونه بهتر باشه. اگر آدم بچه کوچیک نداشته باشه، احتمالا مردن در خونه خود آدم بهتر باشه. فکر میکنم یکی از مهمترین کارهایی که آدم باید- تا زنده است و هوش و حواسش به جاست- انجام بده اینه که تکلیف بازماندگانش رو برای بعد از مرگ یا مرگ مغزی یا بیماریهای لاعلاج روشن کنه. اینکه مثلا میخواد رو لایف ساپورت بمونه، میخواد اعضای بدنش اهدا بشن یا، میخواد مرگ از روی ترحم (یوتانشیا) روش انجام بشه. حتی خوبه که بازماندگان آدم بدونن که قراره با جسد آدم چه کاری بکنن.
بگذریم. این نوشته زیادی تلخ شد انگار. امروز دیر بیدار شدم. یعنی کلاً شبها خوب نمیخوابم. چندین و چند بار بیدار میشم. البته تو جام دراز میکشم و در نهایت خوابم میبره ولی در کل خواب با کیفیتی نیست. وقتی بیدار شدم تا حدی دپرس بودم و استرس داشتم. نمیخواستم کاری انجام بدم اما خودم رو مجبور کردم که روتین صبحگاهی رو به پایان ببرم. بعد بیست دقیقه ای یوگا کردم و دوش گرفتم که حالم رو بهتر کرد. موهام کلاً وضعیت خوبی ندارن و حتماً باید بعد از دوش گرفتن اتوشون کنم وگرنه وز میکنن و میرن هوا. دارم فکر میکنم ببرم کراتینه کنم. مساله اینه که دلم نمیخواد موهام همیشه لخت و صاف باشند، دوست دارم موهام سالم و مواج باشن. اما در حال حاضر ممکن نیست. اگر بخوام در وقت صرفه‌جویی کنم، چاره‌ای جز کراتینه کردن ندارم که البته بهتر از صاف کردن ژاپنی هست. امروز برای صبحانه خودم و جیسون یک سری کیک تخم‌مرغ مثل "egg bite"های استارباکس درست کردم. اینکار خیلی خوبه و همیشه یک غذای سالم هست که آدم اول صبح که عجله داره بخوره. الان هم وقت مشاوره دارم و باید یواش یواش برم آماده بشم.
اومده بودم اینجا که درباره تنها در خونه موندن و احساسم راجع به مرخصی از کار بگم، اما انگار از مسیر منحرف شدم. پست بعد شاید درباره‌اش نوشتم.
صدای موسیقی جاز پیچیده توی خونه. من نشستم کنار شومینه و دارم مینویسم. همسر دراز کشیده روی مبل و داره توی موبایل چیزی میخونه. مامان و بابا دیروز ظهر رفتند. من بعد ازظهر کمی خونه رو تمیز کردم. شب با جیسون فیلم نگاه کردیم. راستش تقریبا تا جمعه شب خوشحال بودم که بالاخره تمام تنش‌ها تموم میشه و یک کم به آرامش میرسم. آخرهای شب اما دلم گرفت که مامان و بابا میرن و تنها میشیم. دیروز بعد از برگشتن از فرودگاه هم خونه یک جورهایی خالی و دلگیر به نظر میومد. یک خونه بزرگ و خالی. امروز اما اوضاع بهتره. به نسبت صبح‌های تعطیل زود از خواب بیدار شدیم. جیسون برای صبحانه پنکیک درست کرد و بعدش کارهای مربوط به بیمه خونه رو انجام دادیم و من نامه آخر رو براشون فرستادم.
حالم کمی بهتره. با جیسون بهتریم. کم‌کم سعی میکنم بهتر باهاش ارتباط برقرار کنم. یکی از مشکلات من اینه که معمولا در درون خودم زندگی میکنم و برنامه‌ها و افکارم رو با دیگران سهیم نمیشم. مثلاً چند روز گذشته مدام به فکر خرید یک جاروبرقی بودم. از یک طرف فکر میکنم یکی از این روباتها بخرم و اینطوری خونه همیشه میتونه تمیز باشه. از یک طرف هم جارو برقی سبکم که برای کارهای روزانه استفاده میکردم خراب شده و فکر میکردم یکی از جارو برقیهای دستی بخرم که بدون سیم هستند و راحت میشه همه‌جا برد.تو این مدت هم اصلا این موضوع رو با جیسون در میان نگذاشته بودم. یا روز پنجشنبه میخوام برم با دخترخاله‌ام وقت بگذرونم اما بهش نگفته بودم. حالا سعی میکنم برنامه‌هایی که تو ذهنم هست رو باهاش در میان بگذارم. امروز راجع‌به هر دو موضوع باهاش حرف زدم.
وقتی به این موضوع عمیق‌تر نگاه میکنم؛ فکر میکن با وجود اینکه من یک زندگی مشترک شروع کردم اما هنوز یک جورهایی در ذهنم مجرد باقی موندم. جیسون بیشتر برام حکم یک همخونه رو داره که البته دوستش هم دارم. اما به معنی واقعی حس اینکه ما شریک زندگی هم هستیم برام جا نیفتاده. مثلاً چند روز قبل که داشتم به زندگی آینده‌ام و اینکه چطور میخوام باشه فکر میکردم متوجه شدم که در این زندگی آینده اثری از جیسون یا مامان و بابا و یا هیچ‌کس دیگری نیست. انگار که وجود من یک قسمت مهم از زندگی رو که مورد تعامل با آدمها و وجود آدمها در زندگی هست رو حذف کرده. همه افکارم درباره آینده درباره ساعتی که میخوام بیدار بشم، ورزش کردن، کار کردن و درس خوندن خلاصه میشد ولی هیچ جایی برای بودن با آدمها، دوستی و عشق در اون نبود. آیا این امر به این خاطره که من بطور اتفاقی بودن آدمها در زندگیم رو لازم نیمدونم یا شاید به این علت هستش که چون آدمها در زندگیم هستند من این امر رو یک جورهایی عادی تلقی کردم یا بقول انگلیسی‌زبانها، "I had taken them for granted" و قدرشون رو نمیدونم؟ واقعیت اینه که ارزش وجود آدمها در زندگی آدم رو نمیشه انکار کرد، و درسته که آدمها میتونن باعث ناراحتی و غصه و درد در آدم بشن اما باز هم بودنشون برای زندگی لازمه. البته یک نکته مهم هم در زندگی وجود داره و اون این هست که لازمه که در روابط با آدمها مرزهای مشخصی تعریف بشه. جایگاه هر آدمی مشخص باشه و آدم بتونه مرزهاش رو با دیگران تعریف کنه. من در این مورد هم ضعیف هستم. میخواهم دیگران رو تعاملات با خودم نرنجونم و چون از درگیری اجتناب میکنم، کناره گیری و "Avoidance" رو انتخاب میکنم.
البته تصمیم دارم با خودم مهربون باشم و با صبر و حوصله با خودم کنار بیام. درگیری با آدمها در جاهایی که لازمه و دفاع از حقوق و مرزهای شخصی تقریباً برای همه آدمهای دنیا مشکله. تقریباً در اطرافیانم کسی رو نمیشناسم که در زندگی شخصی یا شغلی خودش با کسی اختلاف پیدا کنه و برای صحبت با اون فرد و بیان ناراحتیش فکر و خیال نکنه. بنابراین من اولین و آخرین کسی نیستم در دنیا که با این مساله دست به گریبانه. تنها چیزی که الان میخوام انجام بدم اینه که مشخص کنم چه ارزشهایی در ارتباط با دیگران برام مهمه، چه کسانی میخوام در زندگیم باشن و ارزش هرکدامشون در زندگیم چقدره و در نهایت اینکه چه کارهایی برای بهبود رابطه‌ام با این افراد میتونم انجام بدم. مثلاً روانپزشک میگفت رابطه با همسر، در اولویت بالاتری نسبت به والدین قرار میگیره. آیا من این حرف رو قبول دارم و اگر قبول دارم، آیا رفتار و کردارم هم متناسب با این ارزش هست؟
به نظرتون یک آدم در چهل و چند سالگی چقدر میتونه تغییر کنه؟ زمانهای قدیم این سن تقریباً یک جورهایی پیر حساب میشد. الان هم خیلی زنهای همسن و سال من هستند که عروس و نوه و ... دارن- بخصوص در جاهای کوچکتر. آیا اونها در زندگی به آرامش رسیدن و امید برای بهتر شدن درشون مرده؟ یا شاید اونها هم در درون پر از بیم و امید هستند؟ شاید اونها هم میخوان چیزی رو تغییر بدن، میخوان جور دیگری باشن. کسی چه میدونه.
"مرا پناه دهید ای زنان سادهٔ کامل
که از ورای پوست، سر انگشت‌های نازکتان
مسیر جنبش کیف آور جنینی را
دنبال می‌کند
و در شکاف گریبانتان همیشه هوا
به بوی شیر تازه میآمیزد"
-فروغ فرخزاد