حقیقت اینه که خیلی وقته ننوشتم و نوشتن از یادم رفته. خیلی چیزهای دیگه هم به نظرم میاد که یادم رفته باشه. مثل خوشبخت بودن. چقدر گاهی زود میگذره و چقدر گاهی تیرگی غالب میشه. خوشبختی یادم نرفته. چند هفته قبل بود که با همسر دراز کشیده بودیم تو رختخواب. یک صبح کرخت شنبه یا یکشنبه بود و من بینهایت احساس خوشبختی میکردم. بی نهایت احساس خوشبختی میکردم. بی نهایت احساس خوشبختی میکردم. بینهایت احساس خوشبختی میکردم. بی نهایت احساس خوشبختی میکردم. کاش همون لحظه و در همون حال مرده بودم. کاش همون لحظه و در همون حال مرده بودم. کاش همون لحظه و در همون حال مرده بودم. کاش همون لحظه و در همون حال مرده بودم.
حالا توی دلم یک بچه هست که قلبش دیگه نمیزنه. یک روزی بدون اینکه من بفهمم قلبش ایستاده.یا اصلا قلبش نزده؟ حالا توی دلم یک توده هست که قرار بوده یک زمانی بچه بشه. یک توده که هنوز چسبیده محکم به جونم. رهام نمیکنه. رهام نمیکنه. همینطور مرده, همینطور بدون طپش قلب، بدون اینکه بزرگ شه و قد بکشه چسبیده به تنم و رهام نمیکنه. انتظار فرساینده ای هست. انتظار بیقدر و منزلتی که منتظر باشی که بچه ات خون بشه و بریزه تو کاسه توالت. یک انتظار بیقدر و منزلت که نتونی شکمت رو بدی جلو و مثل همه زنهای سالم و بارور دنیا, خوشبختیت رو به رخ همه دنیا بکشی. انتظار فرساینده؛ انتظار بیقدر و منزلت؛ انتظار پر از شرم، خشم، غم و ناتوانی..
رقت بارتر از این هم میشه البته. اینکه به قرصهای سقط جنینی که دکتر داده نگاه کنم و هنوز دلم نیاد که بخورمشون. هنوز فکر کنم امیدی هست. این بارقه امید لعنتی وقتی که میدونم هیچ امیدی نیست. رقت باره. بسیار رقت باره. رقت بار و ترحم انگیز. ترحم انگیز.
ریشه های سفید موهام از همیشه بیشتر به چشم میزنه. چاقتر از همیشه هستم. آرایش نمیکنم و چشمهام کوچکتر و سرختر از همیشه است. یک جورهایی از خودم با این هیبت بیزارم. یک جورهایی هم این هیکل شکسته پیر و خسته رو دوست دارم. تجسم روح منه. تجسم روح خسته و دردمند منه. انگار که هزار سال داشته باشم. خموده و افسرده و پیر.
غمگین هستم؟ گاهی. عصبانی هستم؟ گاهی. آرامش دارم؟ گاهی. احساس میکنم وقتش رسیده که این پرونده رو ببندم. دلم یک خواب هزارساله میخواد. خیلی خسته ام. خیلی..
پی نوشت: این یک یادداشت خودکشی نیست.
