Back to Basics

امروز هم سرکار نرفتم. واقعا با این نوعی که کار میکنم، باید خیلی خوشحال باشم که تا بحال اخراج نشدم. امروز حالم بهتره. دیشب تا سه و نیم صبح بیدار بودم و سریال نگاه میکردم. خونه به هم ریخته بود و وسایل نهار حنا هم آماده نبود. همون وقت فکر کردم که به مدیرم ای-میل بزنم و بگم نمیام ولی باز هم فکر کردم که شاید صبح دلم بخواد برم سر کار. صبح ساعت پنج و نیم بیدار شدم. انقدر که استرس داشتم و قلبم تو دهنم بود. سعی کردم هی کش بدم و بخوابم ولی نمیتونستم. یک قسمت از وجودم میگفت خودت رو از تخت بکش بیرون و یک قسمت از وجودم مثل سرب سنگین بود و نمیخواست از جاش تکون بخوره. از اون صبحهای قشنگ نبود که آدم دلش میخواد هنوز گرمای تختخواب بغلش کنه.ساعت هفت و نیم بالاخره به مدیرم ای-میل زدم که نمیرم سر کار.  توی وجودم جنگ بود و تو ذهنم داشتم خودم رو با چاقو میزدم. با خودم فکر کردم که چرا همیشه این تصویر به ذهنم میاد؟ اینکه دارم به سر و صورت خودم چاقو میزنم؟ بعد فکر کردم که شاید با مشاورم صحبت کنم یک سری من رو هیپنوتیزم کنه و ببینه ریشه این تصویر از کجا میاد. بعدش سعی کردم با خودم آشتی کنم. این دو قسمت وجودم رو با هم آشتی بدم. اون قسمتی که سنگینه و نمیخواد از جاش پاشه و اون قسمتی که داد میزنه: احمق، دیوونه، چکار داری میکنی؟ اون قسمتی که دلش میخواد بزنه بیرون. فکر کردم شاید عجیب نیست که این دو قسمت از هم انقدر بدشون میاد. یکیشون اون یک رو مجبور کرده که سالها در موقعیتهایی که دوست نداشته زندگی کنه. همسری که دوست نداشتم، کاری که برام خیلی وقتها زجر آوره...  و اون یکی هم هرجایی که از دستش بربیاد عنان کار رو میگیره دستش. تا فراموش کنه و تا استرس و ترس رو کمتر کنه. بعد حسم بهتر شد (حداقل تا الان که اینها رو نوشتم و دوباره عضلات گردنم منقبض شدند و استرس به سراغم اومد). راستش صبح خیلی خوبی با حنا داشتم. احساس میکنم دلم براش تنگ شده و اونقدر که باید با هم وقت نمیگذرونیم. اینه که رفتم کنارش دراز کشیدم و کمی حرف زدیم. بعد هم بیدارش کردم و با هم رفتیم کافی شاپ. برای حنا شیر داغ و وافل گرفتم و برای خودم کاپوچینو. با هم کتاب خوندیم و بعد حنا کلی با موسیقی تو کافی شاپ رقصید و اصرار کرد که من هم باهاش برقصم. ساعت ده و نیم حنا رو گذاشتم مهد و الان هم اومدم یک کافی شاپ دیگه تا کمی بنویسم. 

یکسری تصمیم گرفتم: 

یک: میخوام همه قرصهایی که میخورم رو کنار بگذارم. هم داروی ضد افسردگی که یک مدت قطعش کرده بودم و دوباره چند روز پیش شروع کردم و هم داروی ADHD که چند هفته قبل شروع کرده بودم و  چند روز قبل قطع کردم. علت این کار هم اینه که احساس میکنم با این داروها نمیدونم کدوم از حسهام واقعیه و کدوم اثر جانبی داروهاست. مثلا نمیدونم ریشه استرس و تپش قلبی که دارم از کجاست. یا ریشه این حس اذیت کننده که انگار پوستم میخواد وجودم کنده بشه. امروز هیچ قرصی نخوردم و بعد از ظهر با دکترم وقت تلفنی دارم. شاید فردا رو هم آف بگیرم تا سم داروها در این چند روز آینده از بدنم خارج شه. دلم میخواد به ریشه بدنم برگردم. به احساسهایی که با دارو تغییر نکرده و بدونم که حس واقعیم چیه. احساس میکنم خودم رو سردرگم کردم. خودم رو گم کردم. وقتی چشمانم رو میبندم حتی نمیتونم تصور کنم که میخوام چی باشم. که میخوام با زندگیم چکار کنم. 

دو: میخوام همه کتابهای سلف هلپ رو بگذارم کنار.و همینطور گوش کردن به پادکستها و نوارهای صوتی در این زمینه رو متوقف کنم.  همشون رو. احساس میکنم فقط به اضطرابم دامن میزنن.

سه: تنها تمرکزم این روزها به این خواهد بود که بهتر بشم. بهتر غذا خوردن و بیشتر تحرک داشتن. و مسلما و مسلما وقت بیشتری با حنا و همسر گذرندون.

-- بهتره برم به مامان و بابا تلفن کنم و بعدش هم کمی کار کنم. شاید هم بعدش برم کمی پیاده روی. بارون خیلی شدیدی میباره ولی فکر کنم  تو ماشین چتر داشته باشم..