نظرسنجی

مرکز آمار و داده‌های انتخابات کانادا برام یک فرم نظرسنجی فرستاده بود. سوالها چند دسته بود. دسته اول درباره  انتخابات و اینکه به چه کسی رای دادیم و به چه کسی امکان نداره رای بدیم، بود. دسته دوم نظر مون  رو راجع  به موارد اجتماعی و مواردی از قبیل اینکه به چه گروه یا نژادی نظر مثبت یا منفی یا ... داریم، بود. مثلا اینکه نسبت به مسلمونها یا سیک ها چه نظری داریم. دسته سوم بیشتر راجع به خودمون بود، مثل سطح تحصیلات و درآمد خانواده و .... تو این دسته آخر یک سوال پرسیده بود که آیا در زندگی خوشحال هستید. و من فکر کردم که بله؛ در حال حاضر من در زندگیم خوشحال هستم. بعد از اون سوال پرسیده بود که آیاد در زندگی راضی هستید؟ و من راستش از زندگیم راضی نیستم. برام این سوال پیش اومد که چرا خوشحالی در زندگی با رضایت از زندگی متفاوته و چطور هست که با وجود اینکه من این روزها خوشحالم اما راضی نیستم. 

دلایل راضی نبودنم از زندگی البته خیلی مشخصه و میشه گفت که اکثرش به عدم رضایت از خود برمیگرده. اینکه چقدر وقت هدر میدم و اینکه اراده کافی برای رسیدن به چیزهایی که میخوام و میدونم برام خوبه رو ندارم. همون چیزهایی که بیست سال آزگار هست که دارم مثل نوار خراب تکرار میکنم و شماها بهش آگاه هستید. ولی جدا چرا خوشحال بودن از زندگی با راضی بودن مترادف نیست درحالیکه به نظر میاد که باید اینطور باشه؟ 

دلایل خوشحالی که مشخص هستند. مهمترینش و بهترینش حضور حناست. هربار بغل کردنش و کنارش دراز کشیدن و دیدن دستهای کوچکیش و بوسیدن و بوییدنش حجم عظیمی از هورمونهای شادی تو تنم رها میکنه. همینطور فلفلی و خرخرهاش و تن گرمش وقتی میاد بغلم. همسر هم هست ولی در مقیاس کمتر. 

شاید خوشحالی یک امر درونی و هورمونی هست ولی احساس رضایت یک امر منطقی؟ مثلاً احساس رضایت از دودوتا چهارتا کردن میاد که اینجا این کمه و اونجا اون زیاده و در نتیجه احساس عدم رضایت به وجود میاد؟ 

نمیدونم جواب سوالم کدومه و اصلاً فرقی میکنه یا نه؟ سوال مهمتر شاید  اینه که  آیا میخوام یا میتونم سطح توقعات خودم رو از خودم پایین بیارم که در زندگی  هم خوشحال و هم راضی باشم؟ یا نه؛ بهتره که سطح توقعات رو بالا نگه دارم که راضی نباشم و شاید این امر باعث بشه که کمی تلاشم رو بیشتر کنم و آدم بهتری بشم؟