تولد

امروز تولدم بود. خاله و دخترخاله‌ها اومدن و در یک جمع کوچیک تولد گرفتیم. خیلی از کارها رو جیسون کرد مثل تمیز کردن و خرید و ...  ولی من غذا پختم هرچند اصرار  جیسون این بود که از بیرون غذا بگیریم ولی حسم این بود که شاید مهمونها نخوان در دوران کورونا غذای بیرون بخورند. خلاصه که روز خوبی بود و خوش گذشت. فکر میکنم هفته گذشته از نظر تمیز نگه داشتن خونه خیلی خوب بودیم. به نسبت هم سالم غذا خوردیم و من سعی کردم در وعده‌های غذاییم سالاد داشته باشم. چهار روز هم پیاده‌روی رفتم و امروز صبح هم یوگای بارداری کردم که البته به نظرم خیلی سبک بود و اصلاً احساس نکردم که دارم تحرک میکنم. با راه رفتن کالری بیشتری میسوزونم و ضربان قلبم بالاتر میره. 

جمعه وقت دکتر داشتم که خیلی اعصابم خرد شد چون فهمیدم که جواب اولتراساند بیست هفتگی رو براشون نفرستادند و منشی دکتر هم اصلاً پیگیری نکرده. هرچند من باهاش پیگیری کرده بودم ولی وقتی من پیگیری کردم روز دوم بعد از اولتراساند بود و بهم گفت که سه-چهار روز طول میکشه و هیچ چیزی هم در ای-میل نمیتونه بگه. بهم گفت که اگر مشکلی باشه زنگ میزنیم و اگر مشکلی نبود در قرار بعدیت با دکتر حرف میزنی. من هم خر شدم و با اطمینان به حرف اون، چند روزی صبر کردم و چون خبری نشد، فکر کردم همه چیز اوکی هست تا دیروز که فهمیدم اصلاً جواب رو نگرفتن. عصبانی بودم و کلی گریه کردم. ساعت قرارم با دکتر هم دیر وقت بود و در نتیجه سونوگرافی بسته بود و باید تا دوشنبه صبر کنم. در ضمن دکترم هم این هفته نیست بنابراین یک ده روزی به استرس خواهد گذشت. البته دکترم اومد و به منشیش گفت که جواب رو که گرفت، نتیجه رو بهم ای-میل کنه. ولی در عین حال، من دانش کافی در اینباره ندارم و نمیدونم که تا چه حد دیدن جواب بهم کمک خواهد کرد. منشی چند بار عذرخواهی کرد ولی واقعاً یک بار هم بهش نگفتم "باشه، اشکالی نداره." واقعاً اگر زبونم لال مشکلی باشه و این چهار هفته که گذشته رو چکار میشه کرد. شاید مشکلی باشه که اونوقت میشد چاره‌ای براش اندیشید ولی الان خیلی دیره شده باشه! خلاصه که خیلی گریان اومدم خونه و با جیسون هم دعوام شد. داشت سعی میکرد که دلداریم بده که چیزی نیست ولی من شاکی بودم که چرا همه مسوولیتهای مربوط به  بچه مربوط به منه. من باید نگران باشم که جواب اومد یا نیومد؛ مشکلی هست یا نیست و ... . البته راستش رو بخواهدی بیشتر از دست خودم عصبانی بودم که چرا بیشتر پیگیر نشدم.انگار  آدم در همه جا، فقط خودش و خودش باید صدای دادخواهی و وکیل خودش باشه و همه کارها رو انقدر پیگیری کنه تا به جواب برسه. چون آدمهای دیگه مثل منشی و دکتر تو براشون یکی هستی مثل صدهزار آدم دیگه و اهمیتی نمیدن که کارت درست انجام بشه یا نه.  از طرفی هم احساس میکردم در حقم اجحاف شده نه در مورد جواب اولتراساند بلکه کلاً بعنوان یک زن در حقم اجحاف شده و مسوولیتهای زندگی اصلاً به صورت مساوی بین زن و مرد تقسیم نشده. واقعیتش اینه که هرچند مردی ممکنه خیلی هم درک بالایی داشت باشه و بخواد همراه باشه، باز هم سنگینی بار بچه بیشتر به عهده مادر هست. مثلاً همین وقت دکتر، جیسون اول گفت که شاید سعی کنه که باهام بیاد (هرچند که در واقعیت بیفایده است، چون بخاطر کورونا تو مطب نمیتونه بیاد و در ماشین نشستنش چه فایده داره) ولی بعد گفت که مریض داره و کلی هم توجیه آورد که کارش طوری هست که نمیتونه هروقت خواست مرخصی بگیره و.... حالا فکر کنید من بعنوان یک زن، هیچوقت میتونم چنین چیزی بگم؟ مثلاً وقت دکترم رو نرم چون سرم شلوغه و کار بهم اجازه نمیده؟! واقعیت اینه که همیشه ما زنها باید از پیشرفت و کار و ... بزنیم که به بچه برسیم.   خلاصه که یک سر با جیسون دعوا کردم سر این موضوع. بعد کمی روی مبل خوابیدم و بیدار که شدم، حالم بدتر بود. خوشبختانه بارون بند اومده بود. بنابراین رفتم پیاده‌روی و خوشبختانه جیسون باهام نیومد و وقت داشتم که کمی آروم بشم. پیاده‌روی همیشه حال من رو بهتر میکنه. چهل دقیقه‌ای پیاده‌روی سریع کردم و ضربان قلبم حسابی بالا رفت. تا برگردم خیلی آرومتر شده بودم و فکر کردم نگرانی در شرایطی که هستم فایده‌ای نداره چون بالاخره حداقل تا دوشنبه باید سعی کنم. بنابراین بهتره که حداقل سعی کنم تولدم خوب باشه و به بچه هم در شکمم استرس الکی وارد نکنم. شبش هم با جیسون آشتی کردم و گذشت. 

یک چیز خوب که برای تولدم دیشب یک سری از لباسهای تابستونی سال قبلم رو امتحان کردم که اغلب راحت هستند و تقریباً همگی هنوز اندازه تنم هستند، در نتیجه شاید یک سری از لباسهایی که سفارش دادم رو برگردونم. 

برای این هفته؛ سعیم این خواهد بود که 1- هر روز هشت صبح بیدار شم و پانزده دقیقه نرمش کنم. 2- خونه رو تمیز نگه دارم.  3- عصرها نیم تا یک ساعت پیاده‌روی برم.   4- ساعت نه صبح کارم رو شروع کنم و سر پنج‌ونیم هم بگذارم کنار.