یک ماه بی آشوب

امروز حالم بهتر از دیروزه و خیلی بهتر از پریروز و خیلی خیلی بهتر از روز دوشنبه است. چند روز گذشته بسیار اشک ریختم و گریه کردم. بخاطر همه اتفاقاتی که افتاده و همه سختی هایی که کشیدیم و بی نتیجه موند. در ضمن بالاخره به مادرم هم راجع به آی وی اف و نتیجه منفی گفتم. مادرم البته خیلی منطقی برخورد کرد و هرچند هر از چند وقتی بغض کرد ولی در کل به نظرم خیلی خوب موضوع رو هندل کرد. به نظرم میاد که شاید قبلا خاله یا دخترخاله ام باهاش راجع به این موضوع حرف زده بودند. کلاً هم حرفش این بود که نباید استرس این موضوع رو داشته باشم و بچه چندان هم تحفه نیست و بدون بچه هم میشه زندگی کرد. همسر هم دیشب با من راجع به بچه حرف زد کمی و برای اولین بار کمی راجع به زندگی بدون بچه حرف زد. مثل کارهایی که میشه بکنیم. و سفر رفتن و زندگی کردن و ... از اینکه سعی میکنه من رو درک کنه و به نوعی تسکینم بده خوشحالم. البته هنوز میدونم که همیشه دلش میخواست بچه داشته باشه ولی  فعلا اصلا نمیخوام به خواسته همسر یا مادر یا کس دیگری فکر کنم.  در  حال حاضر فقط میخوام کمی زندگی رو سبک بگیرم. هنوز آمادگی رژیم گرفتن رو ندارم و شاید این روزها خیلی بیشتر از قبل میخورم. مثلا امروز کلی بیسکوویت دایجستیو شکلاتی خوردم و همینطور پرتزل و بعد هم پاپ کورن و بستنی. ولی حتی این هم اوکی هست. دلم میخواد این ماه سپتامبر به خودم آسون بگیرم و هی گیر ندم که چرا کاری رو انجام دادم یا ندادم و چرا و چطور. فکر میکنم بعد از دوره سختی که داشتم این حق رو داشته باشم که به خودم استراحت بدم. 

راستش رو بخواهید گاهی اوقات چشمم رو میبندم و تصور میکنم آدم دیگه ای هستم. تصور میکنم جزو اون دسته آدمهایی هستم که ساده و سریع تصمیم میگیرند و ساده و سریع عمل میکنند و عاشق زندگی هستند. تصور میکنم که صبح زود از خواب بیدار میشم و کمی نرمش میکنم. تصور میکنم که سر فرصت دوش میگیرم، یک صبحانه مفصل با میوه و مخلفات میخورم و قبل از همه سرکار هستم. تصور میکنم سر کار، خیلی موفق هستم. تصور میکنم خونه تمیزی دارم با وسایل کم ولی مرتب. تصور میکنم که عصرها از سر کار یک راست میرم یوگا. تصور میکنم که غذاهای خوشمزه درست میکنم. همینطور مدام در حال یادگیری هستم. کورس درسی میگیرم. تصور میکنم که با همسر میریم پیاده روی، شنا، قایق رانی، کمپینگ. چرا نه؟ میشه همه اینها رو تصور کرد.