ساعت دوازده شبه. دوش گرفتم. بدنم رو روغن مالی کردم و بعد از مدتها به صورتم کرم شب زدم. راستش رو بخواهید حال دلم اصلاً خوب نیست. بی نهایت احساس غمگینی میکنم و دلم میخواد که زنده نباشم چون واقعیت اینه که زندگی کردن سخته و من  هم آدم تنبلی هستم و حوصله طی کردن چالشهای زندگی رو ندارم. از طرف دیگه روحم هم آروم نمیگیره که قبول کنه که من یک آدم بی‌مصرف هستم و در نتیجه مدام درونم با خودم در جنگم. درباره کاری که خوب انجامش نمیدم، درباره خونه‌ای که شلوغه. درباره بچه که اصلاً نه باهاش حرف میزنم و نه آهنگ میخونم، درباره جیسون که مدام با حرفها و انتقادها و توقعاتم میرنجونمش. دلم میخواد برم یک گوشه دیگه دنیا و تنها زندگی کنم و مدام احساس نکنم که سربار هستم. دلم کمی آرامش میخواد که انگار در زندگی من نیست. هیچ چیز طبق روالش جلو نمیره. دلم یک خونه کوچک نقلی میخواد با حداقل وسایل. چهار تا بشقاب، چهار تا قاشق و چنگال، چند دست لباس که همه مثل هم هستند. حوصله زندگی کردن ندارم و مسوولیتهای زندگی که به عهده گرفتم برام سنگینه. کاش آدم میتونست هروقت اراده کنه از نقطه صفر شروع کنه. 

جیسون هم ازم رنجیده ‌خاطر هست و اون ور تو تخت دراز کشیده و داره به یکی از ویدیوهای موزیکش گوش میده و هرچند که میگه ناراحت نیست، میدونم که ناراحته. البته تقصیر من هم هست که اصرار داشتم تخت بچه رو امروز که خونه بودیم سرهم کنیم ولی اون برنامه‌های دیگه داشت. البته من ناراحت این نبودم که چرا کاری که من میخواستم رو انجام نمیده. بیشتر از اوضاع خودم و از اینکه این روزها برای خیلی کارها باید به یک نفر دیگه متکی باشم ناراحت بودم. ولی جیسون هم حق داره چون اون هم اغلب روز مشغول کارهای خونه است و بالاخره حق داره که بخواد یک زمانی برای خودش داشته باشه که کمی استراحت کنه .. 

واقعیت اینه که من باید مسوولیت زندگیم رو به عهده بگیرم و سعی کنم خسته نشم. خیلی کارها هست که من میتونم با همین شرایط از عهده اونها بربیام مثل خرید و آشپزی و تمیز کردن خونه و... این کووید 19 لعنتی خیلی دست و پای آدم رو میبنده ولی دیگه چاره نیست. باید کمی از بار جیسون کم کنم. باید قوی باشم. باید سعی کنم زندگی رو آسونتر بگیرم.