- دیروز صبح همسر تکست زد که عصر با هم حرف بزنیم. اول صبح هنوز عصبانی بودم و دلم میخواست باهاش دعوا کنم. حتی میخواستم سر این قضیه که اگر میخواست حرف بزنه، چرا سر وقت حرف نزده و قضیه رو تا روز بعد کش داده؛ باهاش دعوا کنم. اما عصر که برگشتم خونه، عصبانیتم رفته بود و فکر کردم چه کار خوبی کرده که دیروز که هر دو عصبانی بودیم، نخواسته موضوع رو باز کنه. خلاصه حرف زدیم و سنگهامون رو وا کندیم. دلایل عصبانیت من اینها بودند:
1- چند روز قبل که با ترن رفتیم تولد دوست همسر؛ برگشتنی من باید بلیط میخریدم و همسر کارت پرداخت شده داشت و احتیاجی به خرید بلیط نداشت. ما با هم به سمت باجه خودکار فروش بلیط رفتیم و وقتی من کار خرید بلیطم تموم شد، برگشتم و دیدم همسر نیست. چند لحظه قبلش هم من به همسر گفته بودم که همسر دوستش از من پرسیده کی میخواهیم بچه دار بشیم (کی گفته خارجی ها تو زندگی آدم فضولی نمیکنند؟!) و من هم جواب دادم هیچوقت. یک لحظه دلم ریخت که شاید همسر از این هیچوقت گفتن ما ناراحت شده و گذاشته رفته خونه. به موبایل همسر زنگ زدم و همسر گفت که از قسمت پرداخت رد شده و در سمت دیگه منتظر منه. من هم خیلی ناراحت شدم از رفتارش. اون هم گفت که فکر خاصی نکرده و فقط چون بلیط داشته فکر کرده که بره اون سمت منتظر من باشه.
2- دلیل دوم عصبانیت من روز دوشنبه بود که همکار جدید همسر اومد خونه ما که روی یک پروژه با هم کار کنند. از اونجایی که خونه ما یک اتاق خوابه است، من گذاشتم همسر و همکارش در هال بشینند و خودم رفتم اتاق خواب. در چند ساعتی که اونها مشغول کار بودند؛ دلم میخواست برم دستشویی و یا چیزی بخورم ولی معذب بودم و به همین جهت در اتاق موندم. بعد حدود ساعت 10 شب که احتیاج مبرم به دستشویی رفتن داشتم، از اتاق خارج شدم و دیدم که همکار همسرم رفته و ایشون در حال کار کردن هستند. بالطبع عصبانی شدم که چرا همسر به من اطلاع نداده که غریبه در خونه نیست. البته همسر گفت که 10 دقیقه بیشتر نیست که همکارش رفته و ایشون تصمیم گرفته که کار رو تموم کنه و بعد بیاد پیش من.
دلیل عصبانیت همسر این بود که:
1- به نظرشون من بیش از اندازه واکنش نشون داده بودم به هر دو مورد بالا.
2- همسر فکر میکنه که من دارم کنترلش میکنم که وقتی در ایستگاه قطار زودتر رفته، عصبانی شدم.
کلا؛ هنوزهم بر این باور هستم که همسر الکی به همه چیز گیر میده و هر از چند وقتی یک شوکی وارد میکنه به رابطه مون. مثلا هر دو موردی که من بیان کردم مربوط به چند روز قبل بودند و من بعدتر اصلاً حرفی ازشون به میان نیاوردم.
- از قسمتهای منفی این هفته که بگذریم، آخر این هفته سالگرد ازدواج من و همسره. برای سالگردمون هتل رزور کردیم در یکی از جزایر اطراف و میریم که دو روزی از سر و صدا و همهمه و شلوغی شهر به دور باشیم. یک جورهایی خوشحالم. آخرین باری که این جزیره بودم چند سال قبل بوده. دلم میخواد که پیاده روی طولانی بریم و غذاهای خوب خوب بخوریم. یادم باشه که حتماً یک بطری شراب خوب هم بردارم برای اون روزها.
- این روزها دارم سخت کار میکنم و غیر از عصبانیتهای گاه و بیگاه، کلا در مود بهتری هستم. حداقلش اینه که گریه نمیکنم و غمگین نیستم و این خودش خیلی خوبه.
- قبل از نوشتن متن بالا، حس و حالم بهتر بود.
- همسر اون یکی اتاقه و سرش رو با موسیقی کم کرده. من اتاق خوابم و احساس شدید تنهایی میکنم. از اونجایی که تاریخ کردیت کارتی که برای نت فلیکس داده بودم منقضی شده، امروز نتونستم به اکانت نت فلیکس برم که البته یک جورهایی خیلی خوبه. ولی بهرحال نمیتونم خودم رو در یکی از سریالهای بی سر و ته گم کنم و به تنهایی و غصه و زندگی و ...فکر نکنم. نمیدونم چرا همسر هر از چندگاه دچار پریود عاطفی میشه و الکی به یک چیزی گیر میده. همیشه هم حرفش اینه که نمیخواد دعوا کنه. ولی همش میگه یک چیزی بینمون گم شده و از این حرفها. و من -راستش رو بخواهید- اصلاً نمیتونم بفهمم به چی اشاره میکنه و چرا اینطور احساس میکنه. وقتی هم اصرار میکنم که همسر بگه چی شده و چی اذیتش میکنه، حرفی نمیزنه و میگه نمیخواد دعوا کنه. دعوا کلمه ای هست که خیلی به کار میبره و من معمولاً هیچ حس دعوایی نسبت به تعاملی که بینمون میگذره ندارم. کاش میتونستم بفهمم مشکلش چیه ولی اگر راستش رو بخواهید گاهی وقتها حس میکنم همسر عمداً این کار رو میکنه چون به این چرخه پایین و بالا بودن مود عادت کرده. از دست همسر عصبانی و خسته هستم و حوصله اینکه هر چند وقت یکبار بهانه ای برای دعوا پیدا میکنه رو ندارم. میتونم بی تفاوت باشم و سرم رو بندازم پایین و زندگیم رو بکنم و به همسر و این کارهاش اهمیت ندم. اما همه میدونیم که این بیتفاوتی و خود را کنار کشیدن چقدر عواقب بدی برای یک رابطه داشته باشه. میتونم برم بهش گیر بدم و باهاش دعوا کنم. خیلی دلم میخواد برم باهاش یک دعوای حسابی بکنم و همه این حرفهایی که در ذهنم هست رو بهش بگم. اما راستش رو بخواهید من آدم دعوا کردن اینطوری هم نیستم. نمیدونم چکار کنم. این روزها وسطهای سیکلم هست و اگر بخواهیم برای باردار شدن تلاش کنیم وقت خوبی هست اما همسر اصولا این وقت رو انتخاب کرده برای دلخوری و عنق بازی. به جهنم. اون کسی که بیشتر بچه میخواد اون هست و نه من. به جهنم. به جهنم. به جهنم. راستی چرا میگن به جهنم؟ آیا مخفف "برو به جهنم" است؟ تا جایی که من میدونم بیشتر وقتی به کار میره که کسی میخواد بگه موضوعی براش بی اهمیت هست، پس مخفف برو به جهنم نیست. اپس اصلش از کجاست؟ هر چی- اصلاً به جهنم.
- امروز به این فکر میکردم اگر بمیرم - واژه درستش "وقتی" هست- وقتی بمیرم، دوست دارم با جسدم چکار کنند. خاکم کنند؟ در تابوت بگذارند؟ بسوزونند؟ نمیدونم. احتمالا سوزاندن جسد بهترین راه حل باشه. اصولاً بعد از مردن چندان فرقی هم به حال آدم نخواهد کرد. شاید باز ماندگان یکی از روشها رو به دیگری ترجیح بدهند. احتمالا بعد از مردن، راحتی بازمانده ها مهمتر از این باشه که چه بلایی سر جسد آدم میاد. بهرحال هر چی هست، آدم نباید بازمانده ها رو مردد بگذاره که ندونن که با بدن متعفن آدم چکار بکنند. شاید یکی از مزایای دین اینه که آدم تکلیفش روشنه. مثلاً برای بازماندگان یک مرده مسلمان خیلی روشنه که با جسد چکار کنند. من تازگی ها از مرگ میترسم. بخصوص که اگر قرار باشه زیر خاک و در تاریکی برم. بیشتر میترسم که زنده دفنم کنند و در تاریکی مدفون بشم. حتی فکرش هم باعث میشه به سختی نفس بکشم. ولی به احتمال قوی این اتفاق نخواهد افتاد. احتمال اینکه یک آدم رو زنده دفن کنند، اصولا باید خیلی پایین باشه. بهرحال فکر میکنم در حال حاضر ترجیح میدم وقتی مردم جسدم رو بسوزانند و کسی هم خاکسترهام رو توی یک قوطی نگذاره و نگه نداره. از اینکه توی یک قوطی، در طاقچه یک اتاق محبوس بشم بیزارم. شاید هم بهتر باشه دفنم کنند. توی یک جای خوش آب و هوا و سبز. جایی که آفتاب گیر باشه و گاهی پرنده ها اونجا آواز بخونند و درخت و گل و گیاه داشته باشه. یک چشم انداز قشنگ برای یک مرده باید خیلی خوب باشه. احتمالاً دارم پیر میشم. چون قبلاً برام هیچ اهمیتی نداشت جاوادنگی و چشم انداز پس از مرگ. میدونم اینجا رو کسی نمیخونه، چه برسه به اینکه یک آشنا اینجا رو بخونه. ولی وقتی مردم، بازماندگانم بهتره اول از همه مطمئن بشم من مردم و امکان زنده شدنم زیر خاک وجود نداره. بعد هم یک جای قشنگ دفنم کنند. جایی که درخت و گل و آسمون داشته باشه و یک حوض کوچیک که پرنده ها بیان بهش سر بزنن و گاهی توش خودشون رو بشورن. فکر کنم اینطوری بعد از مرگم خوشحال خواهم بود.
امروز حالم بهتر از دیروزه و خیلی بهتر از پریروز و خیلی خیلی بهتر از روز دوشنبه است. چند روز گذشته بسیار اشک ریختم و گریه کردم. بخاطر همه اتفاقاتی که افتاده و همه سختی هایی که کشیدیم و بی نتیجه موند. در ضمن بالاخره به مادرم هم راجع به آی وی اف و نتیجه منفی گفتم. مادرم البته خیلی منطقی برخورد کرد و هرچند هر از چند وقتی بغض کرد ولی در کل به نظرم خیلی خوب موضوع رو هندل کرد. به نظرم میاد که شاید قبلا خاله یا دخترخاله ام باهاش راجع به این موضوع حرف زده بودند. کلاً هم حرفش این بود که نباید استرس این موضوع رو داشته باشم و بچه چندان هم تحفه نیست و بدون بچه هم میشه زندگی کرد. همسر هم دیشب با من راجع به بچه حرف زد کمی و برای اولین بار کمی راجع به زندگی بدون بچه حرف زد. مثل کارهایی که میشه بکنیم. و سفر رفتن و زندگی کردن و ... از اینکه سعی میکنه من رو درک کنه و به نوعی تسکینم بده خوشحالم. البته هنوز میدونم که همیشه دلش میخواست بچه داشته باشه ولی فعلا اصلا نمیخوام به خواسته همسر یا مادر یا کس دیگری فکر کنم. در حال حاضر فقط میخوام کمی زندگی رو سبک بگیرم. هنوز آمادگی رژیم گرفتن رو ندارم و شاید این روزها خیلی بیشتر از قبل میخورم. مثلا امروز کلی بیسکوویت دایجستیو شکلاتی خوردم و همینطور پرتزل و بعد هم پاپ کورن و بستنی. ولی حتی این هم اوکی هست. دلم میخواد این ماه سپتامبر به خودم آسون بگیرم و هی گیر ندم که چرا کاری رو انجام دادم یا ندادم و چرا و چطور. فکر میکنم بعد از دوره سختی که داشتم این حق رو داشته باشم که به خودم استراحت بدم.
راستش رو بخواهید گاهی اوقات چشمم رو میبندم و تصور میکنم آدم دیگه ای هستم. تصور میکنم جزو اون دسته آدمهایی هستم که ساده و سریع تصمیم میگیرند و ساده و سریع عمل میکنند و عاشق زندگی هستند. تصور میکنم که صبح زود از خواب بیدار میشم و کمی نرمش میکنم. تصور میکنم که سر فرصت دوش میگیرم، یک صبحانه مفصل با میوه و مخلفات میخورم و قبل از همه سرکار هستم. تصور میکنم سر کار، خیلی موفق هستم. تصور میکنم خونه تمیزی دارم با وسایل کم ولی مرتب. تصور میکنم که عصرها از سر کار یک راست میرم یوگا. تصور میکنم که غذاهای خوشمزه درست میکنم. همینطور مدام در حال یادگیری هستم. کورس درسی میگیرم. تصور میکنم که با همسر میریم پیاده روی، شنا، قایق رانی، کمپینگ. چرا نه؟ میشه همه اینها رو تصور کرد.
امروز تا ساعت 4 عصر خیلی دلم گرفته بود و کلی تو دستشویی شرکت گریه کردم. الان خیلی بهترم. دلم میخواد کارهای بهتری با زندگیم بکنم. چیز جدیدی یاد بگیرم. نمیدونم این حس تا کی دوام خواهد داشت. ولی تا وقتی که هست بودنش غنیمته. فردا هم مهمونی دوستم خواهم رفت. اگر کسی بخوادحرف بارداری و بچه رو پیش بیاره، فقط خواهم گفت که دلم نمیخواد راجع به این مساله حرف بزنم. کافیه هر چقدر وقت و انرژی روی این موضوع گذاشتم.
دیروز در اوج ناراحتی در اینستاگرام میچرخیدم و در بخش مسافرت نگاهم خورد به یک سری دختر خوشگل که مدام عکسهای قشنگی از خودشون در همه جای دنیا گذاشته بودند. در بالی یا جزایر یونان یا همچین جاهایی. عکسها خیلی قشنگ بودند. چقدر وقت صرف شده بود که چنین عکسهای قشنگی گرفته بشه و ادیت بشه و پست بشه. نمیدونم. شاید من خیلی خالی از انرژی و یا اونطوری که مادرم میگه خالی از شور زندگی هستم که حوصله چنین کارهایی رو ندارم. شاید هم من آدم تنبلی هستم. ولی آیا من واقعا آدم تنبلی هستم؟ اغلب اوقات فکر میکنم تنبل هستم. اما به نظرم بیشتر از تنبلی خالی از شور و شوق زندگی هستم. چقدر دلم میخواد که راهم رو پیدا کنم. راه من چیه؟ برای چی در این دنیا هستم؟
دلم کتاب شعر میخواد. دلم کتاب شعر خوب میخواد. شاید مشکلات شاعرم کردند. نمیدونم. فعلا برم ظرفهای شام رو بشورم و برای فردا غذا آماده کنم. خیلی دلم میخواد که خونه تمیز و مرتبی داشته باشم. خونه تمیز و مرتب، یک لیوان چای و یک کتاب خوب. یادم نمیاد آخرین باری که هوس چنین چیزی کردم کی بوده. شاید دارم شور زندگی پیدا میکنم. شور ناب زندگی. خونه تمیز. بوی غذا. یک بشقاب و کارد و هلو. کسی چه میدونه ولی شاید بالاخره شور و شوق زندگی رو پیدا کردم.
امروز 29 آگوست 2018: جواب آزمایش بارداری منفی اومد. نمیدونم که چه حسی باید داشته باشم. البته که ناراحت هستم و گریه کردم. از طرفی هم از دلسوزی اطرافیان و حتی همسر هم یک جورهایی دلخورم. جوری که همه با ترحم بهم میگن اشکالی نداره. بیشتر از اون حرف دوستانی رو مخم هست که میگن ما مطمئن هستیم تو طبیعی باردار میشوی و یا حتی دوستانی که میگن انقدر منفی بود، اینطوری شد. گاهی آدمها نیتشون خیره ولی نمیدونند که چطوری آدم رو دلداری بدن. روز جمعه و یکشنبه هم مهمونی دعوت هستیم. بخصوص مهمونی روز جمعه با دوستانی هست که تقریبا همشون یک یا دو بچه دارند. نمیدونم برم یا نه. از طرفی دلم میخواد برم و از طرفی هم نمیدونم بودن در محیط پر از بچه چه حسی بهم بده. تنها چیزی که میدونم اینه که نمیخوام تا آخر عمر هر بچه یا زن بارداری رو دیدم نگاه حسرت بار بهشون داشته باشم. نمیخوام هر وقت بچه کوچیکی رو بغل کردم یک زخم کهنه در وجودم سر باز کنه. فکر میکنم یک زمانی آدم باید به خودش بگه که من تلاشم رو کردم و نشد. درسته راههای دیگری مثل فرزند خواندگی و تخمک اهدایی هست ولی اصلا نمیدونم که آیا میخوام این راهها رو طی کنم. اگر جواب امروز من مثبت بود احتمالش بود که نه ماه دیگه یک بچه داشته باشیم. ولی پروسه فرزندخواندگی خیلی طولانی و پرهزینه است و من نمیدونم که آیا میخوام تازه دو سال صاحب فرزند بشم. همینطور درباره تخمک اهدایی. اگر ما تصمیم بگیریم که بهار آینده بریم ایران و تازه اون موقع شروع کنیم باز هم زمان زیادی گذشته. شاید باید سریعتر اقدام کنیم برای اینکار. نمیدونم. پر از تردید هستم. یک چیز دیگری هم که میدونم اینه که نمیخوام همه زندگیم رو در تعلیق اومدن بچه نگه دارم. قبلا یک کار دولتی رو برای همین امر رد کردم. همه تفریحات و برنامه های سفر و زندگی و ... هم معلق بود که نتیجه این حاملگی چی میشه. چیزی که میدونم اینه که نمیخوام بیشتر از این زندگیم رو معلق این موضوع کنم. میخوام زندگی کنم. سفر برم. ورزش کنم. کلاس بگیرم و مدام نگران نباشم که هزینه های آی-وی-اف رو چطوری تامین کنیم و اینکه باردار باشم و نتونم از عهده کارهام بربیام. میخوام زندگیم صرف چیزهای دیگری غیر از فکر کردن به حاملگی و بارداری و بچه بشه. یکی از چیزهایی که بیش از اندازه اذیتم میکنه همسر هست و عشقی که به بچه داره. اینکه چقدر با بچه ها خوبه و چقدر بچه ها دوستش دارن. فکر میکنم شاید خودخواهی من باشه که نخوام روند فرزندخواندگی/یا تخمک اهدایی رو ادامه بدم. همسر پدر خوبی میشه. من شاید مادر خوبی بشم. ولی نمیخوام مادر پیری باشم و در حال حاضر بسیار احساس پیری میکنم.
روز جمعه قراره با یک روانشناس متخصص در امور ناباروری دیدار داشته باشم. باهاش درباره همه موارد بالا حرف خواهم زد:
- اینکه نمیخوام تا ابد به آدمهای دیگه با حسرت نگاه کنم
- اینکه نمیخوام همه زندگیم معلق بارداری و بچه باشه و دلم میخواد این پرونده بچه بسته بشه تا بتونیم زندگی نرمالیی داشته باشیم.
- اینکه همسر خیلی بچه دوست داره و لیاقتش رو داره که یک پدر خوب باشه و من نمیخوام با خودخواهی این رو ازش بدزدم.
- اینکه من تا الانش هم خیلی تلاش کردم و دیگه خسته ام از رفتن در راهی که هیچ نتیجه مشخصی نداره. اینکه خسته ام از سرمایه گذاری جسمی و روحی و مالی روی پروژه بچه و این معلق بودن بی انتها. این تلاشهای هر ماهه و چارت کردن و امیدوار بودن و سرخورده شدن.
میخوام برای یک ماه هم که شده باید فکر کردن روی این موضوع رو متوقف کنم. یک کمی روی خودم و شادمانی خودم و همسرم کار کنم. سعی کنم از زندگی لذت ببریم. خوشحال باشیم. چه چیزهایی واقعاً میخوام؟
- میخوام یوگا شروع کنم و بهش وفادار باقی بمونم.
- میخوام خونه همیشه تمیز و مرتب باشه.
- میخوام مرتب تر و منسجم تر بنویسم.
- میخوام وقت کمتری در صفحات اجتماعی بگذرونم و بجای اون کتاب بخونم.
- میخوام دنبال کار جدیدی بگردم.
راستش رو بخواهید نوشتن همه موارد بالا ترس داره. ترس از نیمه کاره ول کردن و شکست. بارداری شاید بهانه خوبی بود که پشتش قایم بشم و زندگیم رو بابتش یک سالی به تعویق بندازم. ولی دیگه بهانه ای نیست که بشه پشتش قایم شد. زندگی با همه هیبتش روبرومه و من با ترس ایستادم جلوش.