هوا بارونیه. خونه هستم و مثلا دارم کار میکنم. از صبح دو تا جلسه با مشتریها داشتم و بعد هم با مدیرم حرف زدم. رسما بهشون اعلام کردم که میخوام یک مدتی پارت تایم کار کنم. چهار ساعت در روز / بیست ساعت در هفته. واقعیتش اینه که یک نوع خودکشی کاری هست. بخصوص که قرار بود مدیر بشم. مدیرم پرسید چرا و من هم حنا رو بهانه کردم. گفتم حنا بهم احتیاج داره، در حالیکه درستش اینه که خودم احتیاج دارم که مدتی دور باشم. فکرش رو بکنی اصلا احمقانه است که حتی میخوام چهار ساعت کار کنم. استرس کار سرجاش میمونه. شاید اشتباه کردم. شاید باید استرس لیو میگرفتم برای یکی-دو ماه. بگذریم. حالا دیگه ای-میل رو فرستادم و مدیرم هم جوابش رو داده و کاریش نمیشه کرد. 

تازگیها دارم به مدیرم اعتماد میکنم. یادتون میاد که نوشته بودم خیلی مارموزه؟ خوب، فکر کنم هنوز هم هست. ولی تازگیها تونسته اعتمادم رو جلب کنه. چطوری؟ چون وقتی بهش گفتم که پدرم مریضه و شاید مجبور بشم برم ایران، فقط گفت درک میکنم. وقتی گفتم که شاید مجبور شم مرخصی بدون حقوق بگیرم، گفت که سعی میکنه کاری کنه که بتونم پارت تایم کار کنم و بخشی از حقوقم رو بگیرم. حتی اگر این  حرفش فقط یک تعارف باشه، ازش ممنون هستم. آیا این کافی هست که بی علاقگی من به کار رو درمان کنه؟ نه. چون مشکل کار نیست. مشکل من هستم. 

یکی از کارهای دیگری که این روزها انجام میدم اینه که دارم دعا میکنم. برای آدمهای اطرافم آرزوهای خوب میکنم. دلم میخواد برای خودم هم دعا کنم ولی وقتی برای خودم میخوام دعا کنم چیز زیادی به ذهنم نمیاد. بعد از مدتها فکر کردن  تنها دعایی که برای خودم به نظرم اومد این بود: من رو بر مشکلاتم توانا کن. شاید بجاش باید دعا کنم که حال دلم رو خوب کن و بهم آرامش اعطا کن.