ساعت دوازده شبه. همسر بعد ساعت حدود هفت عصر سر هیچ و پوچ باهام دعوا کرده و رفته بیرون و تا الان نیومده. من هم حنا رو که امروز ظهر زیاد خوابیده بود بردم استخر. بعد هم برگشتیم، لوبیا پلو خوردیم و کتاب خوندیم و حنا رو خوابوندم. بعد هم کمی پایین رو مرتب کردم و اومدم کمی بنویسم.

وقتی میگم سر هیچ و پوچ، یعنی واقعا نمیدونم دلیل دعوای همسر چیه. من امروز ساعت هفت صبح بیدار شدم. با حنا سرگرم بودم و هربار که حنا سراغ باباش رو گرفت، گفتم بابات خسته است و بگذار کمی بخوابه. برای صبحانه نیمرو و لوبیاچیتی درست کردم. قهوه رو آماده کردم و ساعت نه با حنا رفتیم که همسر رو بیدار کردیم که علاقه چندانی به بیدار شدن نشون نمیداد. خلاصه که بهش گفتم بابا جون، ساعت ده و نیم بلیط مزرعه کدو حلوایی داریم. پاشو صبحانه بخوریم و آماده بشیم که یک ساعت دیگه باید حرکت کنیم. حالا حنا هم این وسط نمیخواست  غذا بخوره و گریه میکرد و ... که همسر اعصابش خرد شد و گفت که بره اتاقش گریه کنه. خلاصه که بهر مصیبتی صبحانه خوردیم. همسر حنا رو برد که آماده کنه و من هم کمی سیب و خوراکی های دیگه آماده کردم.  بعد تمام مسیر همسر اعصابش خرد بود و با سرعت رانندگی میکرد. من هم هی بهش میگفتم عجله نکن. داریم برای تفریح میریم. حالا درسته که بلیطمون برای ده و نیمه ولی اگر یک ده دقیقه هم دیر کنیم (که بر اساس گوگل مپ نمکنیم) چیزی نمیشه. نزدیکهای راه که بودیم یکی از دوستانم بالاخره تونسته بود که از ایران وصل بشه و بهم زنگ زد با واتس اپ. من هم بالطبع مشغول صحبت شدم و یک جایی از مسیر رو اشتباه رفتیم. البته بلافاصله متوجه شدم و به همسر میگم یک جایی تو این مسیر برگرد. اون هم اصلاً گوش نمیداد. خلاصه که از دوستم  عذر خواهی کردم و زود خداحافظی کردم. یعنی کل تماس بر اساس واتس اپ شده چهار دقیقه و هفده ثانیه. همسر آنچنان عصبانیی بود که نگو. گفت نمیشد جواب نمیدادی؟ گفتم نه. اینها با زور دو دقیقه میتونن وصل شن که من یک حالشون بپرسم و ببینم که سالم هستند و خوبن. شاید نیم ساعت دیگه اینترنتشون کار نکنه. دیگه همسر خون خونش رو میخورد. خلاصه رسیدیم به مزرعه و سعی کرد که کمی آروم باشه. طول مدت بودنمون در مزرعه خوب بود. یکی دیگه از دوستانمون هم اومده بود. بچه ها حیوانات مختلف دیدن. حنا اونقدر که فکر میکردم برای خرگوشها ذوق نکرد ولی از بزها حسابی خوشش اومده بود. در حین بازدید از همین حیوانات همسر یک دفعه اشاره کرد به قفس مرغها و به حنا گفت ببین مامانت اونجاست. قیافه دوست خانوادگیمون از شنیدن چنین حرفی کلاً متعجب شده بود و نمیدونست چی بگه. من دیگه سعی کردم صحبت رو عوض کنم و حواسم رو با بچه ها پرت کنم. سر راه برگشتن هم خوب بود. سیبهایی که پوست کنده بودم دسته جمعی خوردیم. وقتی رسیدیم خونه من تازه یاد حرف همسر درباره مرغها افتادم و بهش گفتم اون چی بود که به حنا اشاره کردی به قفس مرغها و گفتی مامانت اونجاست؟! همسر هم گفت منظورش شوخی بوده. من هم گفتم من هیچ چیز خنده‌داری در چنین حرفی نمیبینم. که دیدم همسر دوباره با عصبانیت در ماشین رو بست و رفت تو خونه. دیگه حدودهای  دو/دو  و نیم بود. این بود که من حنا رو بردم بالا که بخوابونم. هرچند همسر تو ماشین گفته بود که اون میخواد که حنا رو بخوابونه که خودش هم با حنا بخوابه ولی اثری ازش نبود، این بود که من بردمش بالا. با هم کلی کتاب خوندیم و حنا شیر خورد. مسواکش رو که هم زدم، گفت بابا من رو بخوابونه. خلاصه که همسر رو صدا زدیم و اون هم اومد کنار من و حنا دراز کشید. من هم نیم ساعتی کنارشون دراز کشیدم تا همسر و حنا هر دو خوابشون برد. بعد من رفتم پایین به نیت جمع و جور کردن خونه؛ ولی در نهایت کمی اینترنت گردی کردم و اخبار مربوط به انفجارها در زن-دان او-ین رو خوندم و ساعت چهار و نیم پاشدم به تمیزکاری در حالیکه همسر و حنا هر دو خواب بودند. حدود ساعت پنج و ربع همسر اومد پایین و گفت که میره دوش بگیره و بعدش حنا رو بیدار میکنه که با هم یک سر برن بیرون. من هم گفتم باشه. حدود ساعت شش حنا بیدار شد. همسر گفت دیگه برای بیرون رفتن دیگه دیره. من هم گفتم باشه. میخواهی بریم استخر؟ گفت باز نیست استخر و من گفتم نه تا ده یا یازده شب باز هستند. همسر هم گفت باشه، پس من غذا گرم میکنم بخوریم و بعدش بریم. کمی بعد همسر اومد گفت که خیلی کار هست و باید لباسها رو بشوریم. من میمونم خونه اینکارها رو انجام بدم، شما برید. من هم گفتم باشه درحال گرم کردن غذا بودیم که من گفتم راستی میدونی که زن دان آتش گرفته. همسر هم با تنی که نشون میداد که رسماً خسته شده از این حرفها ولی نمیخواد حرف دلش رو بگه، گفت اوه- چه بد. بعد یک دفعه نمیدونم چی شد. شروع کرد که اینکه اصلاً گفته باشه به حنا که من تو خونه مرغها هستم، مگر چه اشکالی داره و یک شوخی بیشتر نبوده که من همش در طول راه بخاطر این یک جمله بازخواست و  ملامتش کردم!!! (در حالیکه کل صحبت من در اونباره فقط وقتی رسیدیم خونه بود و به مدت چند ثانیه). بعد هم گفت اصلاً منتظر دیت فردامون نیست (فردا سالگرد آشناییمون هست و قرار بود با هم بریم بیرون) و گفت  هر روز کمتر از قبل نسبت به من احساس تعلق میکنه و هر روز بیشتر از دیروز از چشمش میفتم. که خسته شده ازاینکه من همش کنترلش میکنم و همش باید برای هرکاری از من اجازه بگیره (جل الخالق). خلاصه. من هم گفتم برخلاف تو من خیلی خوشبختم و اصلاً امروز خوشبختی از سر و صورتم میباره! (دقیقاً هفته قبل یکشنبه هم همسر یک دعوا حسابی با من کرد و  تمام وقتش رو تو استودیو موزیکش گذروند.) بعد همسر گفت که خیلی داره سعی میکنه پدر خوبی برای حنا باشه در حالیه که من اصلاً حالیم نیست که دارم جلوی حنا دعوا میکنم (در حالیکه خودش همه این حرفها رو شروع کرده بود). بعد هم در حالیکه من سعی میکردم اوضاع رو عادی کنم و حنا رو بیارم سر سفره، گذاشت و رفت. 

راستش رو بخواهید خیلی خسته‌ام. از این دعواهایی که همسر الکی -به  نظر من الکی- راه میندازه خسته‌ام. قبل ترها، هر وقت دعوامون میشد، اگر حرف از رفتن و جدایی میزد، من کلی میترسیدم و دلم میشکست و گریه میکردم. ولی الان دیگه برام عادی شده. تنها دلیلی که نمیخوام جدا بشم از همسر وجود حناست. نمیخوام بهش صدمه‌ای بخوره. نمیخوام در یک خانواده شکست خورده بزرگ شه. نمیخوام روح لطیفش تحت تاثیر این ناملایمات قرار بگیره. ولی خسته‌ام و دیگه دل کندم. 

- همسر برگشت و الان رو تخت دراز کشیده. ولی من میخوام برم تو اون یکی اتاق بخوابم. حوصله همسر رو ندارم. فردا هم حنا رو برمیدارم و میریم با هم پارک و خونه خاله.