یادداشتی از محل کار

سر کار هستم. امروز جمعه سی سپتامبر هست و روز "حقیقت و اصلاح- Truth and Reconciliation". امروز روزی هست که کاناداییها به گذشته استعماری خودشون و همه ستمهایی که به  بومیان اینجا تحمیل کردن فکر کنند و برای اصلاح وضع موجود بکوشند. حقیقت اینه که واقعاً به سرخپوستها خیلی ظلم شده و تا گذشته نه چندان دور, همه سعی حاکمیت این بوده که این مردم رو از فرهنگ و زبان خودشون دور کنه.  حتی با وجود روزهایی از این دست، هنوز راه زیادی برای برداشتن پیش فرضهای قومیتی که برای سرخپوستها هست (مثل الکلی بودن و تنبل بودن)  داریم. برای آدمها خیلی آسونه که وضعیت الان بومیان رو ببینند و قضاوت کنند. ولی فکر کن  شما در جایی بزرگ شده باشید که از بچگی شما رو ز از پدر و مادرتون بگیرن و بفرستن به یک سری مدارس مذهبی که توسط یک سری کشیش (احتمالا بسیار عوضی) اداره میشه. جایی که برای حرف زدن  به زبان خودتون کتک بخورید. جایی که حتی مورد تعرض جنسی قرار بگیرید. اینطور چیزی هر کسی رو داغون میکنه  و شاید سالها طول بکشه نسلی که چنین ظلمی رو متحمل شده و فرزندان اون نسل و فرزندان فرزندان اون نسل بتونن این تروما رو پشت سر بگذارن. 

همسر امروز تعطیله (همه مدارس و ادارات دولتی تعطیل هستند) و حنا رو هم نبرده مهد که با هم بروند در یکی از مراسمی که امروز برگزار میشه شرکت کنند. من هم تی-شرت نارنجی رنگم رو پوشیدم که روش نوشته "Every Child Matter".  میخوام برم پیاده روی و بعدش هم باید گزارش ماهانه به مدیرم بفرستم که از اون قورباغه های بزرگ هست که باید قورت بدم. 

دیگه اینکه: نگران ایرانم. فردا اینجا قراره زنجیره انسانی تشکیل بشه و من کاری دارم و نمیتونم برم و بابتش احساس گناه میکنم. هرچند گاهی فکر میکنم تظاهرات ما این ور آبیها بیشتر برای دل خودمون و آروم کردن وجدان خودمونه تا اینکه نفعی برای مردم داخل کشور داشته باشه. فکر میکنم رژیم اصلا ککش هم نمیگزه از این همه جمع شدن ما. مامانم از ایران کلی مخالف رفتن من به این تجمعات هست و همسر هم. هر دو بسیار میترسن که بعدها برای رفتن به ایران مشکل داشته باشیم و در مرز دستگیر بشیم. ولی نرفتن کلی شرمندگی داره. تو ایران مردم جونشون رو کف دستشون گذاشتند و برای آزادی میجنگن و اونوقت ما در راحتی نشستیم. از اینکه در راحتی نشستم احساس شرم میکنم. از اینکه در راحتی نشستم و مردم دارن کشته میشن؛ احساس شرم میکنم.