هم آفت جونه، هم نامهربونه، هم قدرم ندونه- ندونه- ندونه

امروز صبح بیدار شدم و ده دقیقه ای ورزش کردم. ورزش سبکی بود ولی از هیچ چیز بهتر بود. کمی دیر رسیدم سرکار. مدیرم دوباره گیر داد راجع به وظایفی که عقب مونده و کارهایی که نشده و ... البته حق داره. بعد از من پرسید که حالم خوبه و چرا انقدر ناراحتم. من گفتم که حالم خوبه. و تمام مدت سعی کردم که لبخند بزنم و تو چشمهاش نگاه کنم. گفت تغییراتی در راهه و اون لازمه بدونه که من خوب هستم و میتونم از عهده کارها بربیام. من هم گفتم خوبم و دلیلی نداره که نتونم از عهده کارها بربیام. البته دروغ میگفتم. حالم چندان خوب نیست و احتیاج دارم که یک مدت از کار دور باشم. البته واقعاً این روزها بد کار نمیکنم. شاید هم خودم فکر میکنم بد کار نمیکنم. مدیرم گفت همه ازش میپرسن که آیا حال فلانی خوبه؟ و اینکه همه نگران من هستند. البته که من حرفهای مدیرم رو کامل باور نمیکنم. میدونم که نگران من نیست بلکه بیشتر نگران اینه که مبادا حقوق من رو زیاد کنه و بعد مثلاً من برم مرخصی زایمان و ... انگار که قراره حقوق من از جیب ایشون بیرون بیاد یا حتی از جیب شرکت بیرون بیاد. بگذریم. به نظر خودم من این روزها بهتر کار میکنم حتی اگر مدیرم باور نداشته باشه و احساسم اینه که مدیرم داره گیر میده که به من ترفیع کاری نده. خلاصه که بهش لبخند زدم تا جایی که میتونستم و اومدم بیرون. پشت میزم که نشستم دلم میخواست های های گریه کنم ولی فکر کردم گریه فایده ای نداره. رفتم رادیو جوان و موزیک دهه 50 گذاشتم. اغلب آهنگهاش شاد  هستند.پیش خودم فکر کردم که  یک جای گرم، توی یک بار نشستم لب استخر و داریم با دوستان شات تکیلا میزنیم و آهنگ فتانه داره پخش میشه: هم آفت جونه, هم نامهربونه، هم قدرم ندونه؛ ندونه؛ ندونه... 

فکر کنم که میخوام با مدیرم صحبت کنم. دلم میخواد بهش بگم اگر فکر میکنه من لایق ترفیع گرفتن یا بالا رفتن حقوق یا هر چیز دیگری نیستم؛ کاملا اوکی هست. لازم نیست به من ترفیع بده. دلم میخواد بهش بگم نظراتش پشیزی برای من ارزش نداره. دلم میخواد بهش بگم که رفتارش بسیار جنسیت زده است. و دلم میخواد اینها رو بدون گریه و اشک و بغض قورت دادن بگم. البته که نمیتونم این حرفها رو بهش بزنم. ولی دوست دارم باهاش حرف بزنم و بدونم چه اصراری هست که بدونه من در چه وضعیتی هستم و چه چیزی اذیتم میکنه. چون راستش رو بخواهید بهش هیچ ربطی نداره. میتونه بهم بگه کارت بده و اخراجم کنه و یا ترفیع نده و یا هر چیزی. ولی به هیچ عنوان حق نداره استنطاق کنه ازم که چرا ناراحتم. بهش هیچ ربطی نداره. 

امروز تولد بابا بود و من تا دیشب اصلا یادم نبود. خیلی اتفاقی یادم افتاد. عصر رفتم برای بابا یک گوشی موبایل تازه خریدیم. خیلی موبایل گرونی نیست و نمیدونم خوب باشه ولی حداقل از تلفن الانی بابا بهتر خواهد بود که اصلاً حافظه نداره و مدام از کار میفته. 

عصر که رفتم دنبال همسر بریم برای خرید، اعصابش کاملاً از کار داغون بود. اینکه من باعث شده بودم عجله کنه و ساعت 6 از خونه بزنه بیرون هم بیشتر عصبانیش کرده بود. بنابراین اصلاً حال نداشت که بیاد برای تولد بابا. شاید حق داشت. گفتم اگر بخواد میتونه بمونه خونه.  که البته خودش بهتر میدونست که نباید این کار رو میکرد. ولی به جون من غر زد. از کارش که چقدر بده و همکارهاش که ازشون متنفره. من میخواستم باهاش راجع به کارم و مدیرم و اینکه آیا بهتره که یک ماه مرخصی بدون حقوق بگیرم و یا اینکه برم استرس لیو و تبعاتی که برای کارم خواهد داشت رو قبول کنم حرف بزنم. که البته همسر در موقعیتی نبود که بخواد حرفهای من رو بشنوه. باعث شد که بیشتر از قبل احساس تنهایی و غم بکنم. اما پیش خودم فکر کردم که توی ساحل گرم، خوشحالم و دارم میرقصم. 

تولد بابا خوب بود. گفتیم و رقصیدیم و خندیدیم. اما حتی تو اون لحظات شادی که داشتیم عکس میگرفتیم  من دلم میخواست های های گریه کنم برای خوشبختی هایی که اینقدر گذرا هستند. 

آخر شب دوباره همسر سر دستگاه خوابش که شاید خراب شده باشه اعصابش داغون شد و کمی چیزها رو پرت کرد و چراغ رو با عصبانیت خاموش کرد. خستگی و استیصالش رو درک میکنم ولی این حجم عصبانیت خیلی عذاب آوره. کاش راهی بود که میشد از عصبانیتش کم کنه.  

شدیداً احساس بدبختی میکنم و دلم میخواد یک دختر شاد باشم که داره با آهنگ فتانه مست و بی خیال میرقصه.