خیلی دلم میخواد این غم و غصه رو کنار بگذارم. دلم میخواد من رو عوض کنم و به جاش یک دختر شاد و پر حرف و با روحیه بگذارم. یکی از چیزهایی که خیلی دلم میخواد اینه که ورزش کنم. و واقعیت اینه که کسی جز خودم سر راه من نایستاده. شاید به این خاطر که من آدم ترسویی هستم و از شکست میترسم. تقریباً هیچ کاری انجام نمیدم بخاطر همین ترس از شکست. به نظرم سرزنش کردن خودم هم چندان کار جالبی نیست. بهتره به جای اینهمه غرو ترس و ... با امیدواری شروع کنم. حتی اگر وسط کار شکست هم بخورم باز هم اشکالی نداره. این یک لیست از آروزهای منه.
- مرتب ورزش کنم و آمادگی بدنیم بالا بره.
- همیشه مرتب و تمیز لباس بپوشم.
- موهام پرپشت تر و خوش حالت و منظم باشه.
- لکهای صورتم رو درمان کنم و صورت شادابی داشته باشم.
- کارم رو عوض کنم و شروع به انجام کاری کنم که ازش لذت میبرم.
- منظم بنویسم.
- دندونهام رو صاف کنم.
- یک مدت سرکار نرم.
- عاشق تر باشم. خیلی خیلی بیتشر عاشق همسرم باشم.
- احساس جوانی و تازگی کنم.
- شاد و پر جنب و جوش باشم.
- سعی کنم چیزهای تازه یاد بگیرم.
- لاغر بشم و برگردم به وزن 3-4 سال قبلم.
احساس میکنم یک لیست از کلی کارهای ریز و درشت هست که باید انجام بدم، یا دلم میخواد که انجام بدم ولی خستگی و افسردگی و ... نمیگذاره. واقعا دلم میخواد یک مدت سر کار نرم. الان یکی از زمانهایی هست که امکان این کار تا حدی برام مهیاست. آپارتمانم رو فروختم و پولی که از سودش دارم اونقدری هست که اگر یک ماه مرخصی بدون حقوق بگیرم، بتونیم سر کنیم. یک طرف ذهنم هست که بهم میگه چقدر این کار تنبلی هست و چقدر جلوی پیشرفت کاریم رو خواهد گرفت و یا اصلا موقعیت کاریم رو به خطر خواهد انداخت.شاید هم واقعا ترسهای درستی باشن. ولی فکر میکنم نیاز دارم کمی از روتین ها کناره بگیرم و از بیرون به زندگی خودم نگاه کنم.
میدونم که باید شروع به عمل کنم. با منتظر بودن کاری درست نمیشه. اون معجزه ای که من منتظرش هستم که یک دفعه تبدیل بشم به یک آدم پرانرژی و زیبا و پرحوصله اتفاق نمیفته. یعنی اینطوری که من انتظارش رو دارم اتفاق نمیفته. بلکه باید شروع کنم به عمل و رفته رفته امکان داره اوضاع من بهتر بشه. تغییر یک شبه اتفاق نمیفته. باید قدم به قدم جلو برم. قدمهای کوچک ولی با ثبات.
