باور باروری

امروز دو یادداشت قبل رو خوندم. به نظر مصنوعی و غیر قابل بارور بودند. چیزی ک سعی میکردم نشون بدم بدون اینکه باشم. حالا میخوام از زندگی واقعیم بنویسم هرچند که هنوز کمی دو دل هستم که در دنیای مجازی رو به روی بزرگترین مشکلاتم باز کنم. روز عید برای من روز خیلی بدی بود. با یک دکتر متخصص نازایی قرار داشتیم و نتیجه خیلی نا امید کننده تر از اونی بود که من تصور میکردم. دکتر آب پاکی رو دستم ریخت و گفت شانسم برای اینکه بتونم طبیعی  بچه دار بشم منفیه. ازم پرسید که آیا اوکی هستم که با تخمک اهدایی باردار بشم؟ بهم گفت سطح هورمون "AMH" که در واقع هورمونهای ترشح شده از تخمکهای موجود در بدنمه خیلی کمه و بدنم در واقع مثل بدن یک آدم 45 ساله است. کیفیت تخمکهام خیلی پایینه و حتی وقتی بدنم تخمک آزاد میکنه، اون تخمک کیفیت کافی رو نداره که بارور بشه. گفت چون به زودی 40 ساله میشم شانسم خیلی پایینتر میاد و میخواست که بلافاصله آی-وی-اف شروع کنه. وقتی از مطب دکتر بیرون اومدیم انگار که دنیا رو سرم خراب کرده بودند. از دست دکتر عصبانی بودم چون حاضر نبود روشهای دیگری مثل "آی-یو-آی" رو شروع کنه. در واقع انقدر عجله داشت که همون روز قرص ضد بارادای تجویز کرد که آی-وی-اف رو شروع کنم. از همسر هم عصبانی بودم. چون وقتی موضوع تخمک اهدایی پیش اومد خیلی اوکی بود. انگار همینقدر براش مهم بود که بچه از وجود خودش باشه ولی براش اهمیتی نداشت که در وجود من در واقع یک غریبه رشد میکنه. همینطور به باورش نظر دکتر کاملا منطقی بود و فکر نمیکرد که منافع مالی و ... دلیل این نحوه درمان دکتر باشه. از اون روز تا الان احساسات خیلی متفاوتی رو تجربه کردم که حتماً درباره اش بعداً مینویسم. احتمالاً  همه اون احساسها رو باز هم تجربه خواهم کرد. همه اون پایین و بالا شدنها و غمها و امیدها. چون من هنوز خیلی در اول راه هستم. در اینترنت که جستجو میکنم کلی آدم میبینم که سالها با این مشکل دست به گریبان بودند و بارها تحت درمان آی-وی-آف قرار گرفتند. بنابراین میدونم که در چه وادیی دارم قدم بر میدارم و تقریباً چه انتظاراتی باید داشته باشم. بنابراین وقت برای نوشتن همه اون احساسها خواهم داشت. 

امروز بیشتر اینجا هستم که راجع به امروزم بنویسم. دو روز هست که سرکار نرفتم چون بسیار افسرده و دلگیر بودم. برای کسانی که خیلی ساده و راحت باردار شده باشند شاید قابل درک نباشه اما اگر کسی مثل من تحت این پروسه باشه شاید بهتر بدونه درک کنه که چقدر هر روز سخت شروع میشه. وقتی کسی مثل من داره سعی میکنه باردار بشه هر روز با یک سری عملیات شروع میشه ، مثل ثبت دمای بدن (قبل از تخمک گذاری دمای بدن بالا میره) و گرفتن تست تخمک گذاری در روزهایی که انتظارش رو داریم. من هم این چند روز منتظر بودم که زمان تخمک گذاریم برسه. در واقع بر اساس نمودار باید یک شنبه تخمک گذاری داشتم اما الان چهارشنبه است و هیچ نشانی از تخمک نیست. هرچند که قبلا به هیچ عنوان متوجه این موضوع نبودم و هیچ دلیلی هم نداشتم که تخمک گذاری نامنظمی داشته باشم چون دوره هام همیشه مرتب بود اما این روزها این موضوع باری از استرس و انتظار رو بهم وارد میکنه و هر روزی که دمای بدنم عوض بالا رفتن پایین میاد و یا دستگاه نتیجه منفی نشون میده، دلم میخواد بمیرم. رسماً دلم نمیخواد با هیچ کس و هیچ جا در تماس باشم. دلم میخواد گلوله بشم در رختخوابم و هیچ کاری نکنم. اینه که دو روزه که سرکار نرفتم و موندم خونه. 

امروز اما رفتم و راه رفتم و به این نتیجه رسیدم که منفی بودن و فکر کردن به اینکه هیچوقت بچه دار نمیشم هیچ کمکی به حل مشکلم نمیکنه. درسته که نمیخوام که خیلی امیدوار باشم که اگر نشد خیلی بهم صدمه بخوره؛ اما در عین حال بالا و پایین شدن با هر تغییر منفیی در دمای بدن و با هر تستی که منفیه در دراز مدت جز صدمه زدن به خودم، کارم و زندگیم و همسرم اثری نداره. اینه که باید با یک سری برنامه داشته باشم که بتونم احساساتم رو کنترل کنم. اینها افکاری هستند که در حال حاضر در ذهنم هست. 

1- نتایج تستها و آمار و ارقامی که دکترها ارایه میدند، دقیقا همون هستند: آمار و ارقام. درسته که این اعداد و ارقام به نفع من نیستند اما شاید اصلاً در مورد من مصداق نداشته باشند. سالهاست آدمهای 40 ساله باردار میشن و خیلی آدمها در سنین پایین تر هستند که با همین مشکلات دست به گریبان هستند. اینها همه محصول تصادف هستند. یک تخمک خوب و یک اسپرم خوب و یک تصادف. 

2- وضعیت کنونی من تقصیر من نیست. اشتباه داشتم در زندگی؟ خیلی زیاد. شاید نباید از همسر اولم جدا میشدم؛ شاید خیلی بین ازدواج اولم و دومم طول کشید (که البته صد در صد در اختیار من نبود)؛ شاید وقتی دو سال و نیم قبل تصادفی باردار شدم و سقط کردم، بچه رو نگاه میداشتم؛ شاید اضافه وزنی که اخیراً پیدا کردم باعث ناباروری باشه؛ شاید باید بیشتر درباره بدنم میدونستم و انقدر خوش باور نبودم که هر وقت اراده کنم میتونم بارادار میشم. شاید و خیلی شایدهای دیگه. اما در نهایت گذشته گذشته است و کاری نمیشه راجع بهش کرد. تعداد تخمکهای بدنم چیزیه که در مرحله جنینی تشکیل شده و من هیچ نقشی درش نداشتم. الان هم کار چندان زیادی از من بر نمیاد که بتونم کیفیتشون رو بهتر کنم. سن من واقعیته و بدن آدمها پیر میشه و این روند طبیعته. این طبیعیه که تخمکی که 40 سال در بدن باقی مونده، کیفییت یک تخمک 20 ساله یا 30 ساله رو نداشته باشه. 

3- در حال حاضر ما تازه شروع کردیم که به صورت جدی به بارداری فکر کنیم. همه این دمای بدن رو گرفتن و دیدن بالا و پایین شدن هورمونها فقط و فقط برای اینه که شروع کنم بدنم رو بشناسم. زبان بدنم رو بفهمم و بفهمم که اگر چیزی در وجودم نامتعادل هست چطوری میتونم به موازنه برگردونمش. بنابراین این فقط مرحله شناخته. نباید بگذارم اعداد و ارقام منفی روحیه ام رو تضیعف کنه. 

4- میخوام شروع کنم کارهایی انجام بدم که بهم در راه کمک کنه. مثلاًً ورزش کردن و یا مراقبه. خونه تمیز و خوب بودن در کار اهداف خوبی هستند ولی اهداف ثانویه من هستند. هدف اصلی و الانی من اینه که شانسم رو برای بارداری بالا ببرم. بنابراین به خودم قول میدم که 

َالف) روزانه حداقل 30 دقیقه پیاده روی یا ورزشهای ملایم مثل شنا یا یوگا و رقص و .. داشته باشم. 

ب) حداقل دو وعده میوه بخورم در روز. 

پ) حداقل دو وعده غذایی از سه وعده غذایی سالم باشه: یعنی اینکه از بیرون غذا نخورم. غذای تازه باشه و محتوی سبزیجات. 

ج) مکلمهای دارویی رو مرتب بخورم. 

فعلا همین. 

راستی دکتر قبلی نازایی رو عوض کردم و با یک دکتر جدید وقت گرفتم که تقریباً دو هفته بعد میبینیمش. ببینم این چی میگه. امروز وقت طب سوزنی دارم که میگن موثر هست. هر کاری میکنم که شانسمون بالا بره  همیشه آپشن تخمک اهدایی برام هست که باهاش اوکی هستم این روزها یا  فرزندخواندگی که به نظم آپشن خیلی بهتری هست چون بچه ای هست که قبلاً به دنیا اومده و احتیاج به یک قلب مهربون داره که دوستش داشته باشه.